sorunları sadece anlık düşüncelerle çözen kişinin yapmış olduğu kendisini oyalanma taktiği aslında kafasında 100 tane tilki dolaşır ve hiç birinin kuyruklarını birbirine deymemesini amaçlayan kişi durumu başarı bu insanlar için aldırış etmemekten geçer eyer alıdırışlı insanlar olmasalar çok farklı yönlere ve çok farklı kişilere zarar olarak geri döner aslında sinirli ve hırçın kişilerdir.
işi gücü olmayan kişi ve kişilerin sıkılmaya bol bol vakitleri olur. bu sıkılma vakitlerinde sorunlarini pireyi deve prensibi ile merceklendirip dev yaparlar. cogunlukla bizim sıkletimizde olan ülkelerde insanlar rehaveti ve bol bol aylaklıgı sever. buyuzden dolayi manneviyati ön plana cikartip maddiyati kücümserler. - aslinda iki yüzlülük yaparlar o ayri mevzu-
caglar boyunca ve özellike su yasadiğimiz cagda ruhsal huzurun maddiyatla ve zamanı değerlendirmekle cok buyuk ilgisi vardir. insanlarin gercek problemleri maddi olarak kendilerini saglama almasindan sonra baslar.
çünkü zügürtlük kişilerin özgürlüğü kisitlar. gerci akli olana para ne gerek parasi olana akıl ne gerek kanunu bir noktadan sonra yürürlüğe girer ama hayatin kanunu budur.
bir insanin dürüstlüğü parasi kadardir. parasinin üstünde sözler verdiği vakit dürüstlük biter ve düzenbazlik baslar. düzenbazlik ise eger kişi amator bir düzenbaz ise bu bir agir bir yüktür ve psikolojik arizalari alevlendirir. eh herkes profosyonel bir düzenbaz olamadiği için kişi kendini langirt gayya kuyusunda bulur.
yasamak için calismak yahut calismak için yasamak...
kişiler genelde ömürleri boyunca bir hakikati unutmak zorunda kalirlar günümüz sartlarinda. iş hayatinda birey ve bireyler dünya kuruldugundan beri süre gelen bir savasta neferdir. kimin kazanacaği yahut kaybettiği önemli değildir.
mühim olan o savasta yer almak ve ne olursa olsun en azindan 'ben kazandim ve yaptim' demenin hakli gururunu yasanmasi gerekir. gelgelim ki hedefe fazla kitlenmek ve hedefe giderken bazi seyleri pas gecip sonra kaybedilenleri yerine koymak insani ruhani ve duygusal anlamda kötürümlestirir.
ülkemizde nedense kişilerin hayati bicimlendirdiği dönemlerde kitabi bilgilerin ögrenilmesi için büyük bir baski yapilmaktadir. işte bu sınva arasi hayatlarda kişi ve kişiler ne yazik ki tatbiki hayattan uzak kalmakta sadece kagit faresi olmaktadir.
pazarlik yapmayi bilmeyen ve geç kalmiş iktisatci ve isletmeci cnbce kusaklarina maruf kişiler bön bön hayata bakmakta derin bir sukut-u hayallere gark olmaktadirlar.
bu mutsuz kitleler ise teselliyi anca ve anca labatuarlara siginmakla bulmaktadirlar.
eglenme zamani tam gaz eglenmeyi bilmeyen calisma zamani calismayi bilmeyen bu kişiler iki arada bir derede raks eylemekte ve kuş mu balik mi belli olmayan bir yaratiğa dönmektedirler.
insan zaman satin almak için gücü varken ve ne olursa olsun calismak zorundadir. cünkü size para veren patron ve patronunuz ahinizi vahinizi cekmez kapininin önüne sepetler.
siz istediğiniz kadar 'bir vakitler kapindan kovdugun fakir ama gururlu genc vardi' mahi hülyalari kurun bunlar realde olmaz. olsa olsa 9.sınıf yesilcam filmlerinde olur. hayat bir yesilcam filmi değildir. ne yapalim hayat bu....
fazla filmlere kapilmayacaktin arkadas, onlar sadece masal....
herkesin kolay kolay başaramayacağı durum. iç dünyada fırtınalar koparken, dış dünyanın zorluklarıyla savaşan ya da duygusal tarafını yansıtmayan insan ne kadar duygusal olursa olsun, güçlü bir kişiliğe sahip olduğunu açıkça kanıtlamış sayılır.
öncelikle iş ahlakına sahip olan birey ve bireylerin yapabileceği olan eylemdir. sorumluluklarinin farkinda olan kişiler ne olursa olsun disarda ki hayati tam anlami trajedi olsa bile kapidan girildimi onu bir gömlek gibi cikartip disariya aasmak zorundadir.
ögrencilik ile iş hayatı seyler olmadiğini kesinlikle söylebilirim. cünkü ögrencilik ister universite olsun ister lise sadece paf takımıdır. en buyuk rakibiniz -çan eğrisi ile ögretim görüyorsaniz- sinifin möö'sü, düsmaniniz daha doğrusu sorumlu oldugunuz kişi hocanizdir. az cok düsmaninizi bildiğinizden ötürü herhangibi sıkıntınız iş hayatından daha azdir.- aci ama gercek-
iş hayatinizda ise rakibiniz ve düsmanlariniz boldur. patron, measi arkadaslariniz, rakip firmalar, müşteriler ve benzeri şeyler.
bir okulda sinavlardan kacabilirsiniz. ama iş hayatinda en fazla girmeniz gereken sinavi bir kez erteleme sansiniz vardir- o da mumkunse- ama hazır olsaniz da olmasanizda gözünüzün yasına bakmadan telafisi olmayan sinava girersiniz.
dünya sıkıntılı bir yer, hemen her gün cesitli trajediler yasiyoruz. ama butun agzimiza sican nedenlerden ötürü hüngür hüngür aglayacağimiza yolumuza metanetle devam etmek dirayet gösterip sahip oldugumuz işin -yahut yaptiğimiz işin- en iyisini yapmak zorundayiz. bunu basaranlar iyi bir ömür sürmeye hak kazanir, basaramayan ise boktan bir ömür sürer.
bütün problemlerine işinde gücünde elden geleni yapan kişiler olasi tökezlemelerinde dünyanin onlari anlayacaklari kanaatindeyim.
sunu da pas gecmeden söylemem iktiza ediyor. bildiğiniz gibi tiyatro sanati ile ugrasanlar ebeynleri vefat ettikleri vakit sahneye cikar. ben buna karsiyim. çünkü hayatta bir kez karsilasilan acilardan katlanmaktansa kaçmak bir de bunun üzerine ben o gun sahneye ciktim demek böbürlenmesi ve klasik hava olayi bence maksatini aşmiş bir eylemdir.
herneyse lafi fazla uzatmayalim sözün:
"Her insan, sadece insanın yapabileceği şeyleri yapabilir. Ama eğer, her gün yaparsa, o zaman gece rahat uyuyabilir ve ertesi gün yeniden yapabilir." *
kişiliği yerine oturmuş, sağlam olan insandır. yalnız dışarıdan güzel görünmesine rağmen, aslında daha derin sorunlara yol açabilir bu mevzu. çünkü aşırı derecede bir içine kapanıklık sendromu da olabilir yaşanan. hepsi bir arada da mümkün. yani; dışarıya sağlam karakterli ve soğukkanlı görünürken, aslında içine kapanıklığı yüzünden her şeyini içinde yaşayan, her türlü dışavurumdan nefret eden insan da olabilir. bir zaman bir şeyler anlatsa bile birilerine, ona da pişman olur. halk dilinde sopalık.
