Sık sık, aile ortamı dahil her ortamda başıma gelen sinir bozucu, ezik hissettiren durum. Zira çoğu zaman sorulan sorunun siklenmemesi sahibinin siklenmemesinden ileri gelir. Nedense ben hiç bir ortamda siklenmiyorum. Objektif bir değerlendirme yaptım (sürekli yaparım) ve gerek diksiyonel* gerek fiziksel özelliklerimin son derece itici olduğunu fark ettim. Karşıdaki kişi çirkinse,benim gibi sürekli kelimeleri çıkarma konusunda hata yapıyorsa siklenmiyor sanırsam. Dünyadaki sayılı eziklerden biriyim ben. Çekingen birisi veya zeka yönünden yetersiz birisi olduğumu zannetmiyorum. Kavrayabilme kabiliyetine dair yaptığım gözlemler çevremdeki insanların -bir kişi hariç- hepsinden daha zeki olduğumu gösteriyor. Bir tek babam bu konuda benden daha kabiliyetli ki onun da genetik mirasçısı oluyorum. Yani çözemedim ben bu işi. Ne yalan söyleyeyim içten içe bundan zevk almaya da başladım. Acı çekmekten zevk alır mı ulan bir insan! Her neyse velhasıl kelam durum bu hacım. Ben her zaman yalnızlığa,siklenmemeye,çirkinliğe ve derin düşüncelerden ötürü kronik depresyonla mücadele etmeye mahkum bir loser'ım. Çok para kazanabilirim,vücut yapabilirim,tarz giyinebilirim,entelektüel birikimimi maksimum seviyeye çıkartabilirim,diksiyonumu düzeltebilirim, ve dahi belki de estetik yaptırıp çirkinliği bile devre dışı kılabilirim ancak bu her zaman, herhangi bir ortamda siklenmeyeceğim durumunu değiştirmez. Sırf bu yüzden kendimi kendime havale ediyorum. Kendimden başka dostum yok benim. Hayırlı akşamlar her birinize.
