"kamil" insandır...
hele, bunun bir de ağzını açtığında "hiç boş laf etmeyen" türü vardır ki...
tadından yenmez...
elbette kolay değildir, öyle biri olmak
ve de o tarz insanlarla aynı çevrede bulunmak.
sıkıcı gelebilir kimilerine,
"amma da donuk adam"
ya da, "sanki bir buzdolabı" (ali desidero) diyen çıkabilir.
velakin, moralinizin bozuk olduğu,
ruh halinizin dip yaptığı,
kimseyle konuşmaya, dalaşmaya gücünüzün kalmadığı zamanlarda insana huzur veren,
bir yandan -varlığıyla- yalnızlığınızı giderirken
diğer yandan size dokunmayarak, rahat bırakarak kendinizi onarma,
iyileştirme çabanıza katkı veren harika insanlardır...
hamiş: hakir kulunuz öyle biri midir?
el cevap: ne yazık ki, hayır...
peki, "öyle biri" olabilir mi?
devamul cevap: ihtiyaç olduğunu sezdiğinde
-ve ancak o zaman-
evvelallah!...
Ergenlik zamanlarımda bendim bu. Çekinirdim, utanırdım konuşmaya. Yanlış bir şey söyleyip alay edilirim diye susmayı tercih ederdim istemeden. Şimdilerde istesemde susamıyorum. Doğru ve ya yanlış gelişine konuşuyorum. Zamanında susarak okadar çok şey bastırmışım ki içimde, konuşabilmenin özgürlüğünü yaşıyorum.
konuşması gereken bir ortam olduğunda en iyi konuşandan daha iyi konuşur. az konuştuğundan konuştuklarını da hatırlar, vakti gelince yüze vurma yüzdesi yüksektir.
