çok şey yazmak isterdim kendisi hakkında, acısını paylaşmak adına.
fakat dişim agrıyor. sanırım bobreklerimi almak zorundalar bu yuzden. bobreklerimde aids varmış, dişe vuruyormus. o yuzden düşünemiyorum şuan. *
kanseri de trafik kazasini da yediremedin, yemedik. sirada ne var heyecanla bekliyorum.
yapma dedim sana o kadar; kendini de karsindakileri de aptal yerine koyma, git bi psikologa gorun dedim. dinletemedim. bak simdi sadece komik oldun. her zamanki gibi.
not: haberini alip da uzulenlere ve hala yazdiklarimdan bir sey anlayamayanlara:
kendisi kaza filan gecirmemistir. rahat olun. kanseri ve kazayi atlatip da yogun bakimdan cikip geldiginde * de aids olacak muhtemelen, simdiden uyariyorum. oylesine hasta ruhlu biri yani.. yemeyin, yedirmeyin.
işte harika bir pink floyd eseri daha. parçanın sözleri ayrı güzelde buna ek olarak gitarının distorsiyonuna, synthesizer kullanımına kurban. adamı moda sokan parçalar sıralamamda en üstlerde yer almaktan kurtulamıyor.
pink floyd'un gilmour döneminin "destansı" kapanış ikilemesindeki ilk halka. (ötekisi high hopes) genel olarak sakin giden albümün, (a momentary lapse of reason - 1987) adeta uykuya daldığı "a new machine part ıı" dan sonra gelmesi itibariyle de belli belirsiz bir kontrastı vardır yapıtın bütünüyle. floyd albümlerinde pek görmediğimiz bir saunddan da bahsedebiliriz pekala. farklı bir elektronik tını, epey distorsiyon ve davul makineleri olaya bir miktar "sentetik" hava katsa da gilmour mevzuyu sonda toparlar ve vahşi bir soloyla sonsuza dek gidecek şekilde "bitirir". albümün en başarılı şarkısının bu "sentetik" yanı olmasa, daha iyi bir prodüksiyonla daha iyi bir netice alınabilirdi diyecem de tanrıya akıl öğretmek gibi bişey olacak, o yüzden hemen vazgeçiyorum. ayrıca sondaki solo kabul edilmelidir ki, konser sololarından daha vahşidir ve gerçekten de şarkının adının hakkını verir cinstendir.
