o güzelim okul yillarinin sonunda o arkadasliklarin sadece su kisa yasamimizda bir ani oldugunu onlarca yüzlerce kisiden elene elene bir elin parmaklarinin sayisini gecmedigini anlayinca ve o kadar az kalan kisilere ihtiyac duyuldugunda ulasamamanin verdigi sikintiyla kisinin, noluyo lan bu nasil yasam simdi yapayanlizmiyim ben diye kendine sormasidir.
edit: yanliz, sabahin kör karanligindaki dil problemi olsa gerek, resmen söylendigi gibi yazilmis yazik yahu.
