bir anlık kızgınlığın neden olduğu kavgalardır. ilk etapta
şiddetlenir, hatta evden gidilmeye çalışılır. sonra o
kızgınlıkla ne olduğunu anlamadan kollarında bulursun
kendini partnerinin. sarılmış, kızgınlığı aşk ile
defetmeye çalışıyordur... ya da kızgınlığı aşka harman
etmektir yapılan...
(bkz: ukte)
en güzel kavgalardır, belki de kavga değildir belki sevişmenin bir parçasıdır bu uzaklaşıp yakınlaşmalar... belki de hayat mutlu sonla biten kavgalar sayesinde bu kadar güneşlidir... belki.
her zamanki sevismelerden daha tutkulu bir sevismeye on ayak olabilecek kavgalardir. "gerizekali" derken "askim", "mal" derken "bebegim", "aptal" derken de "seni seviyorum" demek istemissinizdir aslinda da haberiniz yoktur.
-ne yapayım yani küçük işte, küçük.elden ne gelir çeke çeke uzatmaktan başka...daha büyükleri filmlerde!..
-tamam roccocan...ben bir şey demedim ki...sadece daha büyük olsaydı daha iyi olurdu dedim...yapma ama böyle üzüyorsun beni...hadi gel yanıma...
(bkz: mutlu son ile biten otisabi hikayeleri)
tanımadığım üst kat komşudan erkek olanı nerdesin bu saatte dediğinde eşine, saat ikiydi. eşide sanane ile cevap vermişti. saat dörde kadar dinlediğimiz bu kavga-dövüş-bağrış dört de son bulurken on dk sonra farklı ses tonlarında sevgi sözcükleri duyulmaya ve ben-biz küfretmeye başlamıştık. bu durum itibari ile olan bi eylem biçimidir.
dünyada yeterince kavga varken, kendilerine gelen çiftlerin, "ne yapıyoz lan biz " deyip savaşma seviş felsefesinin altına imza atmalarıyla sonuçlanan kavgalardır.
sadece türklerde rastlandığı söylenen durumdur. yabancılar kavga ettiler mi, birbirlerine gerçekten bozuldukları için yanyana bile gelmezken, türklerde çiftler arasındaki kavgaların büyük bir bölümü sevişerek bitmekteymiş.
tarafların birbirine olan samimiyetinden emin olamamak mıdır, ilişkilerin yüzeysel yaşanmasından mıdır, hassasiyete olan güvensizlikten midir, yoksa herşeyi yeri ve zamanında yapmayı becermeyişimizden midir bilmiyorum ama; bu da tartışılabilir bir sosyolojik gerçektir efendim.
