"..siyasetten bahsederken slogan atmayan, ölümden bahsederken ağlamayan, yalnızlıktan bahsederken umutsuzluğa kapılmayan bir film bu. 'ya öyle ya böyle' keskinliğinden uzak duran, 'hem öyle hem böyle' deyip farklı duruşlara, 'öyle ama böyle' deyip soru işaretlerine kapı aralayan bir film..Karanlık olmadan hüzünlü. yenilmeden yorgun.."
kaynak : sinema dergisi, aralık 08, sayfa :56 - Uygar Şirin
hazandır. hüzündür. yağmurdan ziyade çamurdur. ağaçtan ziyade kurumuş yapraktır. ölümden öte ölümden ziyade sarı bir mevsimdir. yaş ilerledikçe değeri daha iyi anlaşılandır. ama aslen, ekimdir.
bir de:
son yıllarda izlediğim en muhteşem türk filmidir. muhteşem onun için az biledir.
insanın içindeki yalnızlığa arkadaşlık eden koca bir 3 aydır.insanın kendine dönüşünün mevsimidir.sessizliğin,yalnızlığın hüznün temsilcisidir aynı zamanda.
cem adrianın muhteşem,yağmurlu havalarda dinlenebilesi şarkısı.
sözleri;
düştü elleri içimdeki boşluğa,
su titredi yaprak oynadı dalında,
kesti elimi yüzündeki kirpiği,
kalbimde bir çiçek açtı.
bir rüya olmalı gördüğüm..
gördüğüm bir rüya olmalı..
belkide belkide hiç uyanmamalı.
sonbahar sonbahar olmalı.
sebebi sebebi sonbahar,
sonbahar sonbahar...
korkmuyorum hiç!
başla hadi sar karanlığınla beni.
al ellerine hadi.
sar bir kere sar bir kere...
başla...
hadi vur yalnızlığınla beni yerden yere
hadi vur bir kere vur bir kere
başla ...
yıka yağmurlarında beni
ıslat yine ıslat yine hadi
aaağlat..
kaybet kaldırımlarında beni
yürüt yine üşüt yine
korkmuyorum korkmuyorum..
Kuşların yavaş yavaş göçüp gittiği mevsimdir. Kuşlara uymayan insanlar ise yalnızlığın mevsimidir. Anların mevsimidir bir an' vardır ki aşkların en güzeli sonbahar' da yaşanır. Yalnızlığın en derini de.
Çok çabuk gelmiyor ama çok çabuk terkediyor bizi sonbahar.dertleşmek istediğimizde olmuyor yanımızda yolda yürüken hafif rüzgarını estirmiyor bize.Özlüyoruz onu ama gideli daha yeni oldu.
özcan alper'in ilk filmi olmasına rağmen harika bir iş çıkarmış olduğu;müzikleriyle,karadeniz'in hayran olunası güzelliğiyle ve oyuncların aşmış performanslarıyla gerçekten izlenilmesi gereken film.
filmin sonunda çalınan ayşenur kolivar'ın seslendirdiği "daim yusuf orti" ağıtı insanın tüylerini diken diken edip dinleyenleri başka diyarlara götürür.
her bir karesi birer yağlı boya tablo misali olan bir özcan alper filmi.ölümünü bekleyen bir adamın hissettiklerini yansıtmak için bundan daha iyi bir mekan seçilemezdi herhalde.Kasvetli,dumanlı,her daim yağışlı karadeniz havası ve küçük,hareketsiz,ölü bir şehir ve de bu atmosferi destekleyen hüzünlü yerel müzikler.Gerçekten başarılı bir film.
1 senedir izlemeye çalıştığım filmdi en sonunda bugün izlemiş bulundum. tek moralimi bozan şey ise niye bu kadar geç kaldığımdı. bir dönemin acımasızlığını, adaletsizliğini susarak anlatan filmdir. filmin sonunda annenin yaptığı ağıt içimde taa şuraya oturdu.hem kocasını hem oğlunu kaybetti o kadını gördüm eridim usta gitti gözler. aldığı her ödülü sonuna kadar hakeden bir de ölmeden önce karadeniz'i bir defa göreceğim dedirten filmdir.
(bkz: yusuf daim orti)
Görüntülerinin baştacı edildilmesine karşın benim hem sinemada hem dvd'de flu izlediğim, Cep telefonu kamerasına bile güzel fotoğraf veren Karadeniz'de Feza Çaldıran'ın ekstra bir şey yakalayamadığını, Nuri Bilge Ceylan'ın Karadeniz'de film çekse orayı görüntü anlamında nasıl osurtturacağını düşünmeme neden olan ancak ve ancak ilk film kontenjanından sıyırılabilen ve Onur Saylak'ı keşfettiren filmdir.
- sonbahar belki de, belki de bir hüznün özgül ağırlığı.
- sopsoğuk bir kıştım ben, evet, somsoğuk bir kış!
bir sonbahar casusu gibi girdin dudaklarımın arasındaki anlama!
yaz oldum sana bütün soğukluğumla
bütün damarlarımla sarıldım sana ve senden bana kalabilecek bütün tortuya.
beni sevmeye çalış! benden sınıf geç! benden kurtul mezun ol!
mezun ol ama,
beni lütfen anlama!
ömrün boşa dönmesidir sonbahar, hüzün kokar sarı sarı...
saça akların düşmesi, aklın başa düşmesidir.
sonbahar; hoyratça kullanılmış bir gençliğin arkasından acı acı bakarak kendine el sallamasıdır insanın... anıların, yaşanmışlıkların, birer birer sadakati yağmurlara teslim bir fotoğraf albumunde yerini almasıdır. son treni kaçıran bir kadının o istasyon da tek başına kalakalmasıdır!
çoğu zaman mevsimsiz gitmektir; ardında kimi bıraktığına aldırmadan...
