çorak bir toprak. aynı beraber izlediğimiz o filmlerdeki gibi. hava yaratılmak istenen kompozisyonu tamamlıyor. fırtına öncesi lacivert rengininde yine. karanlık ve kasvetli.
üstüm başım perişan. vücudumda dayağının morlukları. yüzüme akmış, asla sürmemi istemediğin o rimel.
çıplak ayaklarımla gökyüzüne doğru bağırıyorum. neden diye hesap soruyorum senden yine. Tıpkı yüzüne karşı da defalarca sorduğum gibi.
ama çığlık çılığa, sanki sana neden demiyorum da, ağız dolusu küfürler yapıştırıyorum suratına.
"neden olmadı? neden yapamadık? bu kadar severken, hala tek bir gözyaşının uğruna ölürüm derken neden bırakıyorsun beni?"
uzaktan sadece sesin geliyor. Ne yüzün var, ne de o güzel gözlerin..
ne yazık! sesinde isyankarlığından zerre eser yok. Sadece metanetli o sesin.. komik! ne de kolay alışmısın ayrılığa, ne kadar çabuk kabul etmişsin..
sadece şunu söylüyorsun;
O zaman anlıyorum, şu alnıma yazılmadığını. bir sonumuz hiç yokmuş. tanrı bizim için bir son emretmemiş. birbirinizin olun dememiş. üzerimize binip, bizi ayrılığımızın ardından sessiz bırakan karabasanlarla, boşlukta kalmışız.
soluk soluğa, ter içinde uyandım. dilimde bu söz, yüzlerce defa tekrarladım. son sözü söylenmemiş... son sözü söylenmemiş... son sözü söylenmemiş...
3 saniyelik basit bir rüya ile anlattın. tek bir söz ile, yıllardır neden olduğunu anlamadığım, kabullenemediğim bu ayrılığın kader olduğunu anladım.
yaşadıklarımız kader, sen ise kazamdın...
evet "son sözü söylenmemiş"
son sözümü söylemedim. mahşeredir sözüm.
hayır! sandığın gibi benden aldıklarının hesabını sormayacağım senden. sadece; son defa cehremi avucunun içine alıp, baş parmaklarınla göz yaşlarımı silmen için karşında boyumca durucam...
haydi, son defa yap bana bunu.
tanrım, bir kereye mahsus gözlerini yum, birbirinin mahremi olan bu iki günahkarın son defa göz göze gelmelerine, son defa dokunmalarına, son defa göz yaşı dökmelerine.
sırtımıza yapışmış nikahlı eş lakaplı kamburlarımıza inat, son defa sarılalım birbirimize.
