uzun süre dinlemedikten sonra tekrar dinleyince tüyleri diken diken etmekten öteye gitmiş, bir anda hayatımı karartmış, havayı karartmış, gözlerimi kapatmış parçadır.
üzerinden akıp giden şarkılara inat bendeki yerinden asla taviz vermeyen bir sezen aksu şarkısı. her hatırlanışında biraz gülümsetip ama en fazla da ağla hissi uyandıran... her dinleyişte insanın içine içine dokunan, güzellik.
"ah ne kahraman ne cesur, ne güzel çocuklardık
her yeni günü ümitle nasıl kucaklardık."
bu şarkı çıktığında 7-8 yaşlarındaydım. o zamanlar şarkıların sözleri çok bir anlam ifade etmiyor, daha çok müziğe göre dinliyorsun şarkıları. işin ilginç yanı şarkı yıllanırken ben bu şarkıyı hiç dinlemedim. bundan 3-5 sene önce bir sabah bu şarkıyı mırıldanarak okudum. kıssadan hisse; insan beyni garip bir şey.
hayat akarken onca kavganın onca kederin üzüntünün sevincinin arsında soluklandığınız zaman karşınıza çıkar bu şarkı. kanlı bir savaşın ardından kayıpşarına üzülen buruk zaferin asaletini taşıyan komutan gibi hissedersiniz. sanki dünyanın efendisi gibi.
