ömrümün sonuna kadar kaçırıcam son dolmuşları, otobüsleri sanırım. görücem onları, gülümsücem onlara hep.
gemiler mesela. demir alınca gemiler limandan garip bi' hüzünle bakıcam hep arkalarından. adım atacak cesaretim
olsa o güverteye, "ben de orda olacaktım" dicem arkalarından. içi mutluluk dolu gemilere bakıp surat asıcam ben hep.
yolcusu olmaya en çok yaklaştığım geminin ismail abisi olucam bedenim toprağa karışana dek. el sallıcam arkalarından.
"o gemi bir gün gelecek" dicem, diyorum, dedim yıllarca. biri çıkacak sonra "o gemi artık dönmeyecek, gel seninle yarın kalkan
gemiye binelim" diyecek. anca öyle devam edicem ben yoluma.
o güne kadar ;
"o gemi bir gün gelecek ! "
gece takriben 23 de avcılar otobüsünü kaçırma eylemi.
birde cepte para yoksa sıçtın.
civarda bir akraba ve ya tanıdık evi yoksa tam sıçtın.
hele bir de mevsimlerden kış ise ortalığı batırdın.
hayatın sonu gibi bir şeydir. şimdi ne yapacağız, nasıl eve döneceğiz hay allah. birkaç kişi daha bulsam da eve yakın bir merkeze kadar gitsek ortaklaşa ödesek taksi ücretini türünden cümlelerle anlatmaya çalıştığım ama asla yaşanan anı hissettiremediğim derecede yaşanan kötü andır.
