yıkılmış yuvama kaldırıyorum kadehimi
kin , öfke dolu hayatıma
yalnızlığına ikimizin
ve sana kaldırıyorum.
yalanına bana ihanet eden dudaklarımın
gözlerindeki ölü soğukluğuna
hayatın bu kadar acımasız , kaba oluşuna
ve kurtarmamasına bizi tanrının
anna ahmatova'nin kahpe feleğin bütün sillerini yiyen hatta elde avucta ve ne varsa kaybeden kişinin duygularini tercume olan şiirdir. bir de bunlarin üzerine kadeh kaldirir kişi. allah allah bu aklima bana nedense cehov'u getirdi. o garip duygulu ve dünyaya adam dantel islemeli ipek yastigina tükürdügü kana bakarak 'bir kadeh sampanya alabilir miyim' demiş. bu onun son özü olmuş. tam klasina uygun bir incelikle dünyaya terketmiş. galiba bu şiirde böyle bir şey.
