En yakınımdaki efsane kitabın pekte efsane olmayan umut dolu son cümlesi,
"Çünkü her yeni doğan insanla birlikte yeni bir vicdan doğar ve daima birileri çıkıp fikri görevini yerine getirmesi, insanlığın vazgeçilmez hakları uğruna eski kavgaya yeniden başlaması gerektiğini hatırlar ve her zaman bütün Calvin'lere karşı bir Castellio ayağa kalkar, iktidarın bütün zorbalığına karşı düşüncenin mutlak bağımsızlığını savunur.
hayat doğumdan sonrası ve ölümden öncesidir. hayat çok önemli iki anınızın arasında geçer. çoğu insanın hayatı o iki andan ibarettir. çünkü çoğu insandan geriye sadece doğdukları ve öldükleri tarih kalır.
daha başka binlerce söylenebilir ve bazıları gerçekten gülümsetebilir, eğer kadıköy'de bir barın köşesinde, önlerinde yoğun bir sisi hapsettikleri uzun ince bardaklara yeterince uzun ve yeterince susarak bakan iki adamın yüzünde aynı anda büyüyen bir gülümseme görürseniz bilin ki bunun sebebi ya geçmişteki bir kadının ürpertisi ya da bu uzun ve sıkıcı cümlenin eğer yanlış saymadıysam altı, yedi ve sekizinci kelimelerine dair bir şeydir.
Son cümlesini alıntı yapacağına kitabın ismini, yazarını yaz geç demek istiyorum şu an.
Belki ben o kitabı okumadım sonunu görmek istemiyorum? Ha canım kardeşim benim?
