metallica'nın jason'ın ayrılması ve james'in kaçışından sonraki durumunu gösteren belgeseldir. fakat her şeyi bir kenara bırakın; dave mustaine ve lars ulrich yüzleşmesi görülmeye değerdir.
neden sevilmediği anlaşılmayan bir albüme * ait olan metallica parçasıdır. zaten some kind of monster ı izleyen biri. bu albümün ne gibi zorluklarla çıkarıldığını, bu parçalar yazılırken neler yaşandığını görebilir.
st.anger albümünden sonra saygımı kaybetmişken, bu belgeseli izledikten sonra bakış açım değişmiştir. lars'ın açık ara yavşak olduğunu bana göstermiş. james'in görünenden daha düzgün bir adam olduğu izlenimi vermiştir. kirk'e hiçbir sempati duymazken, sakinliği, her durumda ortayı bulmaya çalışması ve son derece egosuz oluşu kendisine saygı duymama neden olmuştur.
Metallica'nın piyasaya ayak uydurmak amacı ile ürettiği bomboş ve boktan bir albüm olan st.angerin, armonisi çok zayıf olmasına rağmen yine de güzel denebilecek tek şarkısı. Salt ego olan Lars ulrich'in esamesi bile okunmuyor, Kirk'in boktan gitar rifflerine uyumu sıfır. Aslında hetfield'ın ritimleri ve vokali de boktan bak. Ben bu şarkıya niye güzel denebilecek bir şarkı dedim ki?
