daha birkaç gün önce gözyaşı döktüğümüz acı olayın unutulduğu gerçeğidir.
insanoğlu çabuk unutur zaten.
şimdi baktım da gazeteye babasının tabutuna elini koyup ağlayan o çocuk, babasının mezarından ayrılmak istemeyen o çocuk, oğlunun mezarı başında yıkılan o baba, maden işçilerine sarılıp ağlayan o anne.
nasıl unutabiliyoruz ki bunları.gerçekten taş mı olmuş kalbimiz acaba.
ne acı ki hala kaldığı yerden devam ediyoruz hayatımıza.
affedin bizi çocuklar anneler babalar eşler.
yasımız ancak bu kadar bizim.
somadaki ölenlerin de çok da sikindeydi denilesi. şahsen o madende ölseydim, sizin boş eylemleriniz zerre kadar sikimde olmazdı. hatta ananıza bacınıza küfrederdim yani o derece. kampanyalar var işte, ver paranı siktir git sonra. ailelerinden başka herkes zaten unutacak onları. hatta aileleri de unutacak bir zaman sonra. olan o adamlara oldu, çocuklarına oldu. götünüze başınıza soma yazmakla bir şey değişmiyor. ölenlergeri gelmiyor, acılar da dinmiyor. samimiyetsiz, kişiliksiz boş heriflersiniz.
Biz unutmadık da işte, soma halkı kendisine tüm o kötü günleri reva görenlere oy vermeye devam edince bir şeyler koptu... kendisini düşünmeyeni biz mi düşüncez?
