(bkz: fazıl say)
birde birisi vardı şarkı söylerken çok çirkin oluyordu ama kimdi la ?
birde bir şarkı vardı "dınını ının ınını " bu şarkı neyi arkadaşlar ?
solo çalarken değilde ''solo atarken'' olsa daha bi iyi mi olurdu sanki.
genelde solo parçanın duygusunun en yoğun olduğu bölümde sözsüz atılır ve müzisyen bu durumda işinin ehli ise kendinden geçer. bu durumda iken müzisyen kişisi kas sistemine aşırı kasılmadan dolayı hakim olamaz. mesela aynı durum ekmek keserken dudakların ilginç bir şekilde oynaması gibidir.
gıcık bi durum, ne kadar hakim olmak istesenizde o ağız açılıyo işte *
ama sürekli bu duruma dikkat ederseniz azaltır veya yok edebilirsiniz. bu ne biçim cümle oldu böyle...
(bkz: yok etmek)
edit: bkz'a tıklayınca anladım ki cümlemde problem yok :)
müzisyen ile performans sanatçıları arasındaki farkı bilmeyenlerin dikkat ettiği kişidir.
bu kişiler çalınan eser yerine çalanı dikizleyerek tatmin olurlar.
klasik gitarda ilk solo attığım zamanlarda ağzım açık kalırdı. ayna karşısında çalmaya başladığımda farketmiştim bunu. daha sonra kendimi kontrol etmeyi başardım şimdi gayet düzgün bir biçimde durup çalıyorum gitarımı.
kesinlikle amatör ruhlu değildir sadece hissetmektedir. sadece solo atarken değil şarkı söylerken bi çok müzisyenin yamulduğunu görebilirsiniz, misal bob marley konserlerinde afedersiniz sournlu gibi davranmaktadır ama bu en ufak bir şekilde bizi rahatsız etmez efem. ayrıca düşünün ki maggot braini çalıyosunuz ağzınız yüzünüz yamulmasın da napsın.
henüz müziğini içselleştiememiştir, teknik olarak profesyonel olsa da ruhen amatördür; içinden "off olum nası solo atıyom ya aman tanrım herkesin gözü bende off spotlar da bana odaklandı." gibi şeyler geçirmekte, ama aynı zamanda rahat görünmeye kasmaktadır, yüz ifadesindeki bozukluk da bu ikilikten kaynaklanır. çoğunlukla gitarist, saksofon ve bass klarnet çalanlarda görülür.
feyyaz* reyis de onların gitarist olanlarına güzel, kısa ve öz bir ders vermiştir zamanında; şöyle:
