tahammül sınırlarınızı aştığınızda ve cehennem ateşinin içinden geçip hayatınıza devam etmeye çalıştığınızda oluşan histir..
birisine ömrünüzün yarısını vermişseniz,
mesleğinizi, hayatınızı, tarzınızı ve yaşamınızı onun için değiştirmiş,
aslında yapmaktan çok da hoşlanmadığınız ama onunla olan herşeyin güzel olacağına kendinizi inandırmışsanız,
zevklerinizden vazgeçmeye çalışmış,
arkadaşlarınızı ve dostlarım dediğiniz insanları onun için sildiyseniz,
ve sonunda bir senenin yarısı kadar size tahammül edemeyip yarı yolda bırakıldıysanız,
böyle hissedersiniz..
daha doğrusu hissetmezsiniz, hissedemezsiniz..
kalbinizden çıkan kan aslında olması gereken yerlere gitmemeye başlar, düşünce yoksunluğunda yaşarsınız.. yaşamaya çalışırsınız ama olmaz çoğu zaman.
ekseriyetle yalnızlığı seçersiniz, seçmek zorunda kalırsınız, kalabalıklar korkutur çünkü.
sıcak dost sohbetlerindense, soğuk akşamlarda rakı-şalgam'a vurursunuz bir zaman.
yarım bırakılmak nasıldır bilenleri ararsınız, yarım kalmış insanların hayatında bir devamlılık ararsınız o da olmaz, çünkü bu ürkeklik onu da vurmuştur.
bir zaman sonra güven duygunuzun artık olmadığını anlamaya başlarsınız, kitaplar, sözlükler, dergiler arkadaşınız olmaya başlar.
o en dip karanlığın daha da dibi olduğunun farkına varırsınız. yorgan altından seyretmeye başlarsınız çevrenizi.. eşiniz dostunuz güler eğlenir, sizi yarıda bırakan devam eder, ama siz hissizleşirsiniz.
güneşin doğuşunu izlersiniz.. hayır hoşunuza gittiği için değil, o saate kadar uyuyamadığınız için.
dolunay'lı gecelere sığınırsınız, geceyi aydınlatacak başka bir ışık yoktur çünkü..
hissizlik..
bir gün güneş doğacak dersiniz, doğduğuna inanırsınız..
ama hep yarım kalırsınız..
sizi tamamlayacak birisi gelene kadar, geldiğine inandırana, gözlerinize bakana kadar..
seni gördüğüne inana kadar..
bu da geçer diyerek, geçmesini beklemeyin..
ayakta kalın!..
dik durun!
