sokakta oynamanın pis bir iş olduğunu düşünen ve annelrinin sözlerini dinleyen çocuklardır. ben küçükken nişantaşı sokaklarına ara ara çıkar, zengin ama benden fakir arkadaşlarıma ultrasonik oyucaklarımı gösterir hava yapardım. tabii sokağa smokin giymeden asla çıkmazdım. lakin çevreme baktığımda hep lekeli, pis pis şeyler giymiş çocukları görürdüm. yahu çamaşır suyu izi kalmış bir tşörtte insan nasıl rahat eder ki pisleğe bulandığım? cidden garip. şimdi de durum değişmemiş, sokakta oynayanların üstü başı hala pis. 80'li yıllardan beri türkiye'de değişmeyen bir kaç şeyden biri olsa gerek.
ara kere polis taşlar bunlar. ama sonuçta çocukturlar. elbetteki giydikleri kıyafetten tutun da, attıkları taşa kadar aileleri sorumludur.
savundukları düşünceden attıkları oya kadar.
"sevgili günlük. römdöşambırıma viski döktüğüm için annem kızdı. ama hemen gidip yedektekini çıkardı onu giydim.daha mutluyum. ha unutmadan , sözlüğü daha önceden takip ediyordum. baktım sükse yapmak isteyenler aklınca ironi yapıp fakirlere laf çarpıtanlar. neden ben de bir salvatore di stefano olamayayım dedim. doğru düşünmüşüm değil mi sözl ee günlük."
