itiraf edilmese de, bir çoğumuzun yaşadığı komikli durum.
Te allam, şaka gibidir, iyisinizdir, ihtiyacınız filan yoktur, ama ne zaman ki evin kapısını görür, eşiğe ulaşırsınız, sanki aylardır işememişsiniz gibi bir sıkışma peydah oluverir.
Anahtarı bulamazsınız, bulsanız da salak salak hareketlerle açamazsınız.
Veya zile basarsınız kapı açılmaz, anne kişisi, salına salına, aheste aheste " kim oooooo" der uzaktan uzaktan...
- anneee aç aç, çabuuuukkk!
beynimizin bize oynadığı oyunlardan biridir. evimiz bizim güvenli alanımızdır, beynimiz güvenli alana yaklaştığının sinyalini alınca kişisel ihtiyaçların sinyalini kişiye vücut tepkileriyle iletir. bu sebepten dolayı evimizin olduğu sokağa girince insanın tuvalet ihtiyacı gelir, anahtarı ararken en üst noktasından krize sokabilir. ama çözümü basittir;
beynimize ufak bir oyun oynayarak, eve gitmeye daha var, şimdi tuvalet ihtiyacım yok, gibi gibi cümlelerle kendimizi kodlamalıyız. bu şekilde biraz daha dayanabiliriz.
