artık olmayan çocuklardır. zaman zaman beni ağlatan(?), hatta içime acı koyan teknolojinin getirdiği kötülüklerden biridir.
kar yağıyor eline poşetleri alıp kayan çocuklar yok, kola kutusuyla ayakkabılarını parçalayan çocuklar yok, futbolcu kartları ile acayip oyunlar oynayıp kavga eden çocuklar yok, ağaçlardan düşüp başını kolunu kıran çocuklar yok, bisiklet çetesi oluşturmuş çocuklar yok, topum var diye hava atan çocuklar yok, "anneeeee! hakan beni dövdü" diyen çocuklar yok.
bir gun arkadasi mahallesinden almaya gittim varos bir kesimde oturuyor.
neyse sıkıldım ben indim evin onunde duvarin ustunde oturuyorum iceriye de cagirmadi serefsiz.
sokakta eli yuzu kir pas icinde veletler oynuyor. sacma sapan bir oyun olsa gerek pek anlamadim.
kucuk bir kiz cocugu eli yuzu kir pas icinde saclari deli gibi kosarak yanima geldi.ama tam bir pacoz saclardan yumak olusmus kafasinda.
"ya şey ya senin adin ne" dedi.
asfafahdgbsjnasfaf.
ya şey ya benim adim neydi.
gulmekten catladim baris diyemedim ya lan.
elimden cekistiriyor su cocuk beni itekledi diyor.
