en güzel aktivitedir. bu sahneyi görünce aklıma direk ekmek arası domates ve peynir gelir. maçın ortasında anne bağırır oğlum eve gel yemek ye inadım inat gelmem maç bitmeden. neyse anne sandviç hazırlar verir çocuğa buda güzel arkadaşlıkların ilk adımını başlatır. paylaşılan ekmek ileride güzel bir dostluğa bürünür.
mahallenin sinirli emekli amcası yüzünden sıksık top yenileyen ya da kesilmiş topla oynamak zorunda kalan çocuklardır. tamam bırakalım oynasınlar da apartman kapımızı da kale yapmasınlar efenim..
Kendilerini kaptırmış bir şekild top oynamaya duran ufaklıkların aniden hiç istemedikleri bir şekilde,
-"Oğlum hadi yemeğe gel. " tarzında bir sesle bütün oyun şevki kaçan çocuk örneğidir.
o kadar azalmışlardır ki, artık görüldükleri yerde siyah-beyaz sanat fotoğrafçılarına konu olurlar.
saf mutluluğun sokağa yansımış halleridir, bilgisayarsız zamanların bol bulunan resmi, şimdinin nadir bulunan sanat eserine dönüşmüştür.
Bizim apartmanın arka duvarlarında şut çektiğimiz topun çamurlu izleri hala durur. Kaç yıl geçti bizden sonrakiler bile silemedi * diyesim gelen çocukluğumuzdan bir parça.
Çocuktur onlar çocuk... Elleşmemek ve gelirsem kulağınızı çekerim dememek lazım,
sonra inatlaşırlar sizinle teyzecim, Kurusun diye yeni astığınız beyaz çamaşırlarınız yapışkan diken çiçeği ile doluverir.
