çok yalan söyleyendir, yala söylemekten anlarmış gibi.
aslında o kadar barizdir ki söyledikleri yalanlar, ama bilmezler anlaşıldığını yalanın.. bilemezler; çünkü onların hayatının sınırları sokaklarla çizilmiştir, evleri yok işte, anaya babaya hesap vermek nedir bilmezler belki çoğu yalanın ne olduğunu bile bilmez. doğru yanlış algısı yoktur çoğunda.
henüz 9 yaşındayım, dedem o sıralar çok hasta olduğundan annem ona bakıyordu beni de annem rahat etsin diye istanbul'a halamların yanına gönderdiler, avcılar'da deniz manzaralı yüksekçe güzel bir sitedeydi ev..
günümü sabahtan akşama kadar sahilde geçirirdim, bir gün sahilde bir çocukla tanıştım, sarı saçlı siyah tenli enteresan bi çocuktu, o yaşta bazı şeyleri bilemiyosun görüyosun ama adını koyamıyosun çocukta var bi haller ama bilemiyosun.
bir gün ona evinin nerede olduğunu sordum, keyfi kaçtı... cevap vermedi.
daha sonra defalarca sordum, ya sinirlendi ters laflar etti ya sustu ya da yalan söyledi söylediği yalanlar öylesine saçmaydı ki 9 yaşımda olmama ve o benden yaşça büyük olmasına rağmen anlıyordum.
sonra bir gün ısrarıma dayanamadı "sana söyleyecem ama başka soru sormayacan" dedi.
peki..
"benim evimin altı var üstü yok" dedi.
anlamadım, ama üstelemedim de.
yıllar sonra bugün bu lafı hatırlıyorum ve gözlerim doluyo, evimin altı var... üstü yok...
bir başkasıyla da geçen gün halk otobüsünde karşılaştık, aynı o istanbullu gibi kokuyodu, leş gibi.. ama tiksinmiyordum iğrenmiyordum aslında tiksinebilirdim; ama her gün gözümü yumduğum bu gerçeği görünce kendime duyduğum tiksintinin önüne geçemiyordu.
oturdu yanıma her yer boştu; ama o yanıma geldi. nereye gidiyosun dedi, şaşırdım kızılaya dedim. bisküviden 1 tane verir misin dedi elimdeki eti cin paketini gösterip, uzattım içinden aldı bi tane.
yemeyi bilmiyordu kardeşim... inan ki bilmiyordu, tek lokmada atıp kabalık etmek istemiyordu sanki, ısırdı kirli çenesinden aşağı doğru düştü irice bi parça, sanırsın ekmeğin arasına salça sürmüşsün yumulmuş onu yiyor, aynı öyle yiyordu.
sonra biraz kendime geldim, olayın şokundan kurtulup.
sen nereye gidiyon dedim.
düşündü, aktepeye gidecem dedi. güzelmiş dedim..
evin orada mı?
kaldı öyle, hatırladım o manzarayı, güzel bi yalan geliyo..
orda da var yenidoğanda da var...
okuyon mu dedim.. altındağda bi okul ismi söyledi, 10 dakka sonra yine başka türlü sordum bu sefer başka bi okul ismi söyledi.
senin okumaman, evinin olmaması, bu gece soğukta o boş arsada üzerindeki incecik eşortmanı kendine yorgan yapıp uyuman suç değil, ayıp hiç değil, ayıp varsa benim, günah varsa benim, eğer küfredilecek biri varsa o benim küfret bana sabaha kadar diyesim geldi.. sustum.
canım çok sıkılıyo bu hale, çok.
Tarlabaşı'nda, çinçin'de, basmane'de yaşadıkları izbe binalardan daha metruktur hayatları. BilmeZsin sen, ne yer ne içerler. Yıldız yorgan altında Mehtap yalazında uyku düştüğünde bir ananın rüyası gelir. Bir yarım şarap unutturur tüm acıları.
Sonra ölürler çocuk yaşta. Kimse sormaz niyedir? Belki bir zengin bebesi çarpıp kaçar belki hangi meçhul hesaplaşmaya kurban gitmiştir bu minik yürek.
Kimsesizler mezarlığına gömülür biçare. Kireç sepili bir çukura atılır it leşi gibi. Kimseye sormazlar hakkını hukukunu helal etti mi diye! işte bundan mütevellit hepimizden alacaklıdır bu sabi.
tdk sözlüğünde geçen bir kelime. sokak çocuğu geçiyor da sokak köpeği niye geçmesin. sokak çocuğu da çocuk, sokak köpeği de köpek ama ikisi de saldırgan değilse sahiplenilebilir. sokak çocuklarına hatta sokakta yaşayan insanlara bile bakılabilir bence.
kral dikkat et, biri seni oyalarken diğeri arka çantayı açıp soyguna başlamasın.
insanların acıma duygusundan faydalanan çok fazla tip var. hepsi öyle değildir tabiki ama yine de dikkatli olmak lazım. özellikle motosiklet kullanırken.
