karsidan karsiya gecmek isterken, acimasizca gelen otobusun altinda kalan cocuk. beyaz corabi camurdan kirlenmis, ayakkabisi ayagindan firlamis, cansiz bir sekilde otobusun altinda yatan cocuk. ustune "sen oldugunde bile buna layiksin" dercesine ortulmus olan cop posetleri acilmis olan cocuk. oldugunde bile usumeye devam edecek cocuk. cocuk. goz yaslarimin asla geri getirmeyecegi cocuk. ayaga kalk guzel cocuk, kalk da gozlerin parlasin. ama kapanmis o gozlerin bir daha acilmamacasina.
ben sicacik yatagimda uyurken, kim bilir nerede soguktan donan cocuk. ben istedigimi yerken, kim bilir acliktan hangi pislekleri yapmak zorunda kalan cocuk. kahretsin, bazi seyleri farketmek icin daha ne kadar kisinin yok olmasi lazim.
baba oğul arasında geçen bir diyalogta karşımıza çıkabilir(oğul daha küçüktür dünyadan bihaberdir)haberlerde gördüğü duyduğu sokak çocuğu lafını merak eder ve arabanın yanındaki mendil satan çocuğu görer ve:
- baba bu sokak çocuğu mu olur şimdi
-(umursamaz bi havayla) heralde oğlum orospu çocuğu olcak hali yok ya
bedirhan gökçe nin enfes şiiri...söyleyiş, vurgulayış, tonlama insanı alıp bi yerlere götürür...
Sayfa no YOK
Cilt no YOK
Hane no YOK
Ana adı?
Ben sokak çocuğuyum abi
hani şu uçurtması asılı kalan çocuk varya,
bilyelerini rüyalarında unutan çocuk,
ve oyuncaklarını masal kahramanlarına kaptıran çocuk
o benim işte , o benim abi
sahi, bir annem olmalıydı değilmi?
ben dudaklarımda sokakları besteliyorum oysa
sahi abi, tadı nasıldı anne sütünün?
anneler nasıl okşar çocuklarını
anne kokusu nasıldır kimbilir?
ana ha?
bir anne çizebilirmisin benim için
karanlığın kar soğuğu parmak uçlarına bir anne
unutulmuş çocukların ürkek avuçlarına bir anne
ve yanına beni eklermisini abi?
tıpkı sulu boya resimlerdeki gibi
sımsıcak...
Sahi abi, senin gözlerni kesmiyor değilmi
bir köprünün soğuk giergin ve karanlık bedeni
sahi sen hiç seyrettinmi ay dedeyi bir köprünün altından?
üşüdünmü abi kayan bir yıldıza bakarken?
abi sen, abi sen? boşver...
gel boyat istersen ayakkabılarını
ben, aha şu ayakkabıların bağcıklarından asılıyırom yaşama
gel boyat ayakkabılarını
boyat da resmi çıksın
dostun, düşmanın tüm kaldırımlara
sayfa no yok
cilt no yok
hane no yok
yokların varlığında tam göbek bağından yakalandınmı hiç yalnızlığa?
sahi bir de birde babam olmalıydı değilmi?
baba?
beni döveecek bir babam bile yok biliyormusun?
nasırlı ellerinde şefkat arayacağım bir insan
kim bilir bayramda neler alır babalar çocuklarına
unutmuşum !!
Bayramlarınızda vardı sizin öyle değilmi
arefeleriniz...
bayramlarda temize çekilen dostluklar vardı sonra
oysa ben kırık dökük ıslıklar ısmarlıyorum
güneşe ve mehtaba...
yankısız, benstelenmemiş ve bestelenmeyecek
serseri ıslıklar...
bir babam olsaydı belki yeterdi
çocuk olurdum eskisi gibi
şımarırdım öylesine
boşver abi, kimin neyine bayram
kimin neyine hediye, baba kimin neyine abi
sahi senin düşlerin vardır
söylesene, göremedğini rüyanın düşünü kurarmısın
ahmet, bir düş görmüş geçenlerde
yorgun ve geç gelen bir geccede
utanırken anlattı, anlatırken utandı
bir ip bağlamış gök kuşağına
"bak ana uçurtmamı gördünmü
ya uçurtmamın gölgesinde bilye oynayan çocukları?"
ahmetin düşü işte...
bana düşlerini kiralarmısın abi
bedava boyarım ayakkabılarını
bana düşlerini, düşlerini abi
boşver..
bak iyi parlayacak bu ayakkıbılar
en parlak ayakkabılarınla yürüyeceksin yaşama
sen düşünme, sokaklar düşünsün beni
gazete manşetleri, 3. sayfa haberleri düşünsün
isimsiz bir damla gözyaşı düşünsün
sen beni düşünme, düşünme be abi
nasıl olsa ben olmayan ayakkabılarımın sıcaklığıyla
basıyorum tüm kaldırımlara...
olmasa da annesi babaası sokakların
sokak çocuğuyum işte
ben sokak çocuğuyum
kazanılmadan kaybedilmiş bir geleceğin herhangi bir yerinde
ben sokak çocuğuyum abi
hani şu uçurtması gökyüzünde asılı kalan
oyuncaklarını masal kahramanlarına çaldıran çocuk var ya
işte o benim
o benim abi
o benim....
ne güzeldir "sokak" sözcüğü !
"çocuk" sözcüğüde güzeldir.
ama biz, sokak çocuğu tanımını kötü amaçlı kullanırız.
sokak çocuklar:
kimileri "ev ödevini" yaparken, sokakta oynayan çocuklardır onlar.
hisli bir bedirhan gökçe şiiridir, dinlerken bir an o mağrur sokak çocuğu siz olursunuz, çıplak ayaklarınızla soğuk kaldırımlarda bütün gücünüzle koşup kaçmak istersiniz bu adaletsiz, kahpe dünyadan.
Çocukluğum deyince beni gülümseten, genelde bütün çocukların benzer yaşadığı anılara sahip olamayacak çocuk diye nitelenen ancak yanlızca görünüşte çocuk yetişkinler ki her gördüğüm de içimi burkan, hayat ve adalet kavramlarını sorgulamama neden olan bedeni küçük, minicik elleriyle avuç açan, oyuncak yerine pis bezler tutan, anne - baba kucağı yerine arabalara sarılan cismi küçük bedenlerinde ne fırtınalar barındıran ....lardır. noktalar koydum çünkü içimden çocuklardır demek gelmedi, bu onlara haksızlık olur. Çocuklarda gördüğüm gülüşü, hayata baktıkları o pencereyi ve ona göre yaptıkları yorumlayışı ne yazık ki onlarda hiç göremeyeceğimi biliyorum. gerçi benim onlara çocuk diyerek yapacağım haksızlık nedir ki onların hayata gözlerini açtıktan sonra o sokaklara gelene kadar yaşadıklarının yanında.
