adı hep yalnızlıklarla,
üşüyüşlü yürüyüşlerle,
bitmeyen efkarlarla,
ve
lapa lapa yağan karlarla
anılan,
genelde seyreyen bir göz gibi titrek
ve nedense,
yüzyıllardır en yakın arkadaşmış gibi
her şairin şiirine
aynı boy pos ve aynı soluk yüzle giren lambadır.
Kapkaranlık bir yeri tek başına loş ışıklarıyla aydınlatıyor olmalarının getirdiği duygudan mı bilmiyorum ancak nedense iyi hissettiren ve sevdiğimdir.
