insanların unuttuğu, kötü davrandığı, en çok içimi acıtan hayvanlardır. elimden ne geliyorsa yapıyorum onlar için, o nedenle kendi adıma vicdanım rahat.
100 lerce ırktan kırma bi şekilde çok geniş gen havuzları olan köpek cinsleridir ve evde bakarım diye alınıp sokağa salınan hayvanları da içinde barındırır.
şehir içlerinde çöplerden beslenirler. piknik alanlarında yaygın olarak bulunurlar.
yazlık sitede başa beladır. ama korkaktırlarda aynı zamanda. sitedeki hayvanları bildiğim için "höt" diyince kaçtı ancak yine üstüme geldiler. neyseki gene höt diyince kaçtı ancak bu böyle olmaz arkadaş. vallahi ödüm bokuma karıştı lan. hayır dişi tırnağı olmasa ağzına sıçmıştım veletlerin ama insan korkuyo şerefsizim.
kedilerden şansızlardır.her yere sığınamazlar.tecavüze uğrarlar.bi lokma ekmek için çöp karıştırırken kovulurlar.belediye itlaf eder.bebekleri mahallenin çocuklarınca top niyetine kullanılır.
sokağımızda yaşayan, 4 patisi olan, bazen geceleri havlayan, çoğu zaman bizi koruyan, her canlı gibi duyguları ve kalbi olan varlıklardır. onlar da üzülürler, sevinirler, acıkırlar, susarlar, ilgi isterler ve kötü şeyler yaşadıklarında depresyona bile girerler.
canlıların sadece insanlardan ibaret olduğunu sanan birtakım mahalle komşuları bu canlılardan rahatsız olup belediyeyi ararlar, şikayet ederler. şikayet üzerine bu canlılarımız, belediye aracıyla alınırlar ve barınağa götürürler. sokaklarından olan bu canlılar aynı zamanda evlerinden de olmuşlardır. mahalle komşuları rahatlamıştır.
canlılarımız ise zaten evleri gördükleri sokakta bile mutlu olamazken bir de hiç bilmedikleri başka canlarla bilmedikleri ortamlarda kalırlar, hapishaneden farksızdır. işin ilginç yanı bir suçları yoktur.
barınağa giden canlı, kısır değil ise kısırlaştırma işlemine alınır. Bu kısırlaştırma işlemleri taşeron firmalar tarafından yapılmaktadır. Henüz anestezinin etkisini atlatmadan kafesine geri konur. birçoğu şoku atlatamaz ve hayata veda eder. bu operasyonu atlatabilenler ise bir süre barınakta kalır ve daha sonra barınaktaki canlı sayısının artması yüzünden ya bir itlaf yapılır bir çoğu öldürülür ya da kimsenin olmadığı, yiyecek bulamadıkları ıssız ormanlara terkedilirler. o ormanlarda da sayıları artınca bu sefer oralarda zehirlenirler ve öldürülürler. zehirle öldürülen köpeklerin önce teker teker iç organları parçalanır sonra vücudu kasılmaya başlar ve en son çok kötü bir şekilde hayata veda ederler.
ormanlara atılan bu köpekleri bekleyen başka tehlikelerde vardır. birçoğu trafik kazasında ölür. bazıları silahların hedefi olur. bazıları tecavüze uğrar. bazıları da başka çeşitli işkenceler görür.
halbuki hepimiz bir kap su ve bir kap yemek koysak onlara yeter. her gün onlarca evde kalan son bir tabak yemek ya da suyu çöpe atılmaktadır. çöpe atmayıp bu canlılara verilebilir. yemek verdiğiniz canlı size saldırmaz. bir canlının hayatının devamını sağlamak bu hayatta yapılabilecek en güzel şeylerden biridir.
tabi ki normal düzeninde işleyen barınaklarda vardır fakat bunlar çok azdır.
beykoz ormanı, kemerburgaz, tayakadın ve şile barınaklardan bırakılan köpeklerle doludur.
istanbulun ara sokaklarında fazlasıyla bulunan köpeklere verilen sıfattır.
Dün yağan yağmurda kafasını sevmek için bir tanesinin yanına gittiğimde gerıye doğru korkarak kafasını çektiğini görüp üzüldüm. ihtiyaçları bıraz yemek ve sevgi olan bu sevimlı şeylere bunlardan mahrum bırakılmaması gerektiği kanaatindeyim. Her sabah okul yolunda bana eşlik eden bir tane vardı. Aynı tempoda birlikte yürürdük. Taşınınca unuttum. Dün yeniden aklıma geldi. Sabahları uykudan uyanmanın vermiş olduğu huzursuzluğu unutturan bu harika 'dost'lara sırt dönmeyin derim..
çok üzüldüğüm durum kediye pek dokunulmazken sanki köpek canlı değilmiş gibi taşlanır kovalanır. hayvan barınakları ayrıca yetersiz ve orda gösterilen ilgi de tartışılır. biraz merhamet göstermek lazım, kınadığımız batılıların ayrıca hayvan hastaneleri var.
tarih boyunca türk milletini hiç bir zaman rahatsız etmemiş, 2. maho zamanında istanbul sokaklarında esnaflar tarafından beslenmeleri, sevilmeleri sayesinde sayıları artınca toplanıp hayırsız adaya sürülmüşlerdir. zavallı hayvanlar orada aylarca aç susuz kalmış, gördükleri her sandala yüzerek kurtulmaya çalışmıştır.
yıllarca birçok kişi osmanlı'nın bu hayvanlara yapılan bu eziyetin günahını çekeceğini ve çektiğini söyleyip durdu.
kovalamadan önce bir kez gözlerine bakılsa, bakışlarındaki artık tekmelenmeden sevilme isteğini görülür. "yiyecek bir şekilde bulurum şansım varsa ama sevgini bulamam." diyen sessiz çığlığı duyulur.
ve siz de hiç unutmayın; belki de onun gördüğü son insan siz olabilirsiniz.
sevmediğim hayvanlardır ama daha da sevmediğim birşey varsa oda sokak kedileridir. özellikle öğrenci mekanlarında bol bol bulunur bunlardan. cafelerde vs. de siz yemek yerken gelir başınızda dikilirler, ala beklesinler canım sıkılırsa birşeyler veririm belki. Ama onlar beklemez, sandalyenin, koltuğun üstüne çıkıp yemeğinizi çalmak derdindedirler. işte sırf bu tip saçmalıklar yüzünden kendimi büyük kedilerin günlüğündeki gibi hissediyorum sözlük. yemek yerken gözümün kenarıyla yada direk göz teması kurarak kedileri süzmek zorunda kalıyorum. geyiğini yerken bir yadan sırtlanlardan korumaya çalışan aslan gibiyim, bir rahat vermiyorlar. fantezi yaptım ama bir gün yemeğime yanaşan kedilerden birini kafasından yakalayağım hızlıca kafasını yere vurduktan sonra postalımla* kafasının üstüne basacağım.
edit. tükürdüğümü yaladım sözlük. geçenlerde yediğim tavuktan kediye parça verdim. çok utanıyorum..
nedense hemen herkesin tırsıp, yanına yaklaşınca da garip garip sesler çıkararak kovmaya çalıştığı hayvanlardır. o an bu işi yapan insan daha hayvan görünüyor, benden demesi.
özgür seks sonucu doğduklarından olsa gerek biraz dikkatli bakarsanız çok güzel- yakışıklı ve mütemadiyen asil olduklarını görebilirsiniz. ekmeklerini kendileri bulduklarından çok akıllı ama çoğu zaman ne yazık ki açlar. bi tas suyu bi tas yemeği eksik etmemek gerek.
