Hep sobeledim durdum. her seferinde ebe yeniden ben oldum, saklanan hep o.
henüz ilkokuldaydım, yakama kırmızı kurdela taktıkları gün babam okumam için bir kitap verdi. okuyup anlatırsam da yeşil 10 lira verecekti. on liranın hatırına kitabı okumaya başladım, daha on sayfa okumadım ki para çıktı aklımdan. güzeldi kitap, kitap okumak da güzeldi ayrıca. "sobe" dedim, işte yakaladım hayatı. herkes sever kitap okumayı.
sonraki yıllarda bir köşe yazısı dahi okumamış yığınlar tanıdım. yüksek tahsilini yapmış olmasına rağmen ders kitabı dışında hiçbir şey okumamış insanlar da...bir hocam 12 Eylül 1980'den sonra hiç kitap okumadığını kendisi söyledi. olmamış demek ki, yanlış sobeymiş!
lise yıllarımda haksızlıkları, düzen bozukluklarını, memleket meselelerini dert edindim kendime. aynaya her bakışımda "hadi evlat" diyordu don kişot, "daha yapılacak çok iş var". "sobe" dedim, işte yakaladım hayatı. bu dünya yeniden kurulmalıydı.
sonraki yıllarda kulağımdan çekti cemil meriç. dedi ki "bu ülkede kanun, büyük sineklerin delip geçtiği, küçük sineklerin takıldığı bir örümcek ağıdır." çok acıdı kulağım. olmamış demek ki, yanlış sobeymiş.
ondokuzumda deliler gibi aşık oldum. elini tutup yıldızlı bir akşamda yürüdüğümde, yıldızların o'nun başının etrafında döndüğünü gördüm gözlerimle. hem o da beni sevmişti. "bu sefer kesin sobe" dedim kendi kendime. öyle demiyor muydu karacoğlan: "bu dünyada sevdiğine sarılan, ahirette sorgu sual yoğumuş".
sonraki yıllarda aşkın ne kadar da karşılıklı olsa tek yaşandığını öğrendim. mecnun illa ki çölde, leyla illa ki mecnun'un gönlünde. nesiller boyu, bu kervan o çölden geçip durmuş. yine olmamış demek ki, yanlış sobeymiş.
sonraki yıllarda daha ne sobeler...askere gittiğimde, iş bulduğumda, okul bitirdiğimde, ilk maaşımı aldığımda...bugünlerde yaş, yolun yarısına doğru geliyor. artık yavaş yavaş "sobe dememek gerektiğini" öğrendim. korkuyorum ki bu da bir sobe'ye dönecek ve ben yine "yanlış sobeymiş" diyeceğim.
