En son babaannemin ben 11 yaşındayken masanın üzerine çıkardığım ilk ve son altın küpelerimi kestane kabuklarıyla beraber sobaya atmasıyla bir daha yapmadığım hadisedir. içim gitmişti ah o burma altın küpelerim. Olsa da yesek dedirtir ayrıca, ama tırsıyorum.
Kış aylarının vazgeçilmezi. Ne yazık ki değişen yaşamlarımızda artık sobaya yer olmasa da, sobası olan ender akrabaların evine; hem sıla i rahim yapmak hem de sobanın üstünde kestane pişirmek adına gidilebilir.
