insanları kendi dillerini yanlış kullanmaya teşvik eder. sonra da bizim gençlerimiz neden türkçeyi yanlış kullanıyor diye yakınılır. sorun yalnızca özenti olmak değildir.
mesajlaşma kültürünün çok yaygın olmadığı ilk dönem operatörlerde ''yeter yav bu kadar' şeklinde kabul görmüş ve günümüze de gelmiş sınır.
adamlar muhtemelen ''mesaj bu alt tarafı, ne kadar yazabilirler ki. arasınlar konuşsunlar'' deyip ufak tefek;
''beni ara.
evde misin.
n'aber.
do you sex'' gibi şablon kalıplar koymuşlar zaten.
tahmin edememişler bir gün bir liseli türk kızının;
''yaaa pampiş geçen gün yolda bi çocuk gördüm poposu taş gibi, omuzları geniş, gülüşü çok tatlı. gidecektim tanışmaya ama şimdi alp'le çıkıyorum ayıp olur di mi? zaten alp kızmasa da daha berkcan'dan ayrılmadım. o da hep alsancak'ta takılıyo, görür eder...
(434535 karakter sonra)... yaa napıyım pampiş yaa, bi akıl ver bana hayatım çok kötü:( ama poposu taş gibi, sıkı:(''
1985 yılında, iletişim araştırmacısı olan friedham hillebrand ve bir kaç meslektaşının önemli bir görevi vardı. görevleri taşınabilir telefonların görüntüleyebilecekleri metin tabanlı mesajlar ile ilgili standartları oluşturmaktı. hillebrand bir mesajın en fazla kaç karakter içerebileceğine karar vermeliydi. daktilosunun başına oturdu ve yazmaya başladı. insanların bir kısa mesajda yazmaları muhtemel rastgele notlar ve sorular yazarak bütün bir kağıdı doldurdu. sonra bu notların hepsini okudu. görünüşe göre 160 karakter her kullanıcı için fazlasıyla yeterli olacaktı ve o günden sonra 160 karakter standart olarak kabul edildi.
günümüzde nbr slm gibi kelimeler oldukça kullanıldığından normaldir. kıza 100 karakter bir şey yazıyorsun 10 saniye sonra cevap geliyor tmm diye. amına koyayım okumamıştır da. sevgilim de böyle mesele başka bir şey.
