televizyonlarda yarışmayı kaybeden genellikle bayanlardan duyduğumuz sahte cümle. içten söylenen "len alacağın olsun o kadar da baldır bacak gösterdik yine de bir tiyo vermedin" tepkisinin dışa vurumu.
gozler acilir. etraftaki her$ey saga-sola sallanmaktadir. bulaniklik perdesi, hayata odaklanmaya calisan bir mercegin gozumuze takildigini hissettirmektedir. bu kavranamaz karmasa ve hayat baslamanin yukariya dogru atilan ilk adimlari. engellenemeyen aglamalar baslar. bu aglamalar daha sonra yerini gozyassiz ve sessiz aglamalara birakir. buyumeye basliyoruz.
egleniyoruz hayatla. herseyi oldugu gibi kabul ederken bile umursamiyoruz. sorgulamalar tikaniyor diger insanlarin kisiliklerinde. toplum izin vermiyor yarismaya kaldigimiz yerden devam etmeye.
bir yarismaci oldugumuzun farkina variyoruz sonra sonra. dusmanca bakmaya, rekabeti abartmaya alisiyoruz. Digerlerine basari dilemeyi unuttukca hircinlasiyoruz. birisi cikipta "bu sadece bir yarisma ve sizinle yarismak guzeldi" dediginde sozde zaferlerle avutuyoruz kendimizi. galibiyeti bile yediremiyoruz kendimize! sorguluyoruz bu nedensiz basariyi. neden yarismaciyiz ?
yarismalar gelisiyor, oyuncular gittikce profesyonellesiyor. eski yarismacilar yenilerini asagiya itiyor. ucurumun ucuna tutunmus son parmaklarini da eziyor. En acisi bu lanet yarisma kendi kendini yeniliyor. yeniletiliyor.
tamamiyla tarzimiz olmayan seyleri kabullenmeye basladikca,yaslaniyoruz. basari diliyoruz umutsuzca etrafa. gecmisimizde asagilara ittiklerimize borcumuzu odemis olma aldanisi ile yalandan mutlu oluyoruz.
yarisma bitiyor. yapacak bisey yok, son kez arkaya bakip alkislari izliyoruz. cosku hic bitmiyor. rollerine adapte olan yeni oyunculari, yeni gelenlerin parmaklarini eziyor.
gozlerimizden gelen ilk yaslarimizi hatirliyoruz. beyaz giymis insanlarin yanina yavas adimlarla giderken son cumlemiz geliyor seyircilere :
