kişi hayati boyunca belli bir noktadan sonra bogazina kadar doyuyor. ömründe normal bir insanın yaşamak zorunda olduğu bütün deneylerden geçmiş,
varlığı da yoklugu da, varlık içinde yokluk cekmeyi de, ünü şanı söhreti, kazanclari kayiplari, aşkı sevdayi, terkedilmeyi, terk etmeyi, şimdi sende herkes gibisin demeyi
velhasil kelam hayattaki hemen hemen herşeyi tatmistir.
bu doyum aslında çok kişiye nasip olmaz. hep bir doymamazlikla ömrümüzü cürütür gideriz. olmayacak hayaller peşinde koşar dururuz bu hayatta.
fakat gün gelir kişi der ki kendi kendine ''ben artik daha fazlasini istemiyorum, yeter artık yapabileceğimi yaptim, golyatlari tarumar ettim, yukseklerden dibe vurdum,
dipten gene en yukseklere ciktim.
kahpeliği gördüm, kahpelikte ettim. karşı cinsin en fiyakalısıylada oldum , malım da oldu mumkunde. yeri geldi mucizeler yarattim yeri geldi saraylari yaktim''
bunu dedikten sonra dünyaya bambaşka bir gözle bakar. hayatın o hay huyundan kişilerin götünü yırtarcasına karanlıklara ben burdayım deme cıgıltısına sadece alaycı ve kücümseyici bir gülümseme ile bakar.
çünkü hayatan alacağı vereceği kalmamıstır. artık ruhunu ve kişiliğini bile satacağı karakter eroziyonu yaşayacağını bildiği islere girmez.
varsın günde bir yumurta yiyeceğine üç günde bir yesin,
varsın eblehler post kavgası ve dangalıklarına devam etsin,
varsın kendini zeka küpü zanneden aptallar kendilerini kandırsın,
dedim ya ipinde bile değildir.
çünkü ilkel sarhoşluklardan vazgeçmistir.
kimisi dine tefekkure verir kendini,
kimisi içkiye ve bilumum uyusturucuya,
kimisi dünya gerçekleri ile boğuşmaya.
ama uygar kişi kendi içindeki yönü yakalayıp onunla sarhoş olur.
diğerlerini ise arada sırada tadar. keyfidir.
arada sırada işte maksat değisiklik olsun 'hala bir şeyler yapabiliyor muyum' sorusuna yanıt arar.
ama geçiçi bir dönemdir bu tabi ki, tadımlıktır yani.
tabiki kendine güveni sonsuzdur. çünkü kendiyle hesaplasması bitmiş kendi alemini seyre dalmıstır.
bu kesinlikle narsizm değildir ha....
o apayri bir şeydir.
onun kişiliğini yıkmak aklı sıra kızdırmak ve huzurunu bozmak isteyen gafillere efendilik edip ya dalga gecer yahutta kibarca hassiktir der.
çünkü bilir insanoglunu hiç bir zaman adam olmayacağini. hayatin kısır cekişmlerden ibaret savaş oldugunu, ver her insanın kendi yok edicek en azından bir korkusu olduğunu bilir. ve bu korkuyu yok etmek için yalanlara boyalara gereksinim duyduğunu bilir.
ve bu boyalarin altindan sırıtan iskeleti görür.
hayatı tanımış ve deyim yerindeyse artık savasını bitirmiş don kişot gibi laga lugasına dalmıştır.
ve bu mertebeye insan oglu kolay kolay gelemez.
gelemeyenler hayata küfredip can verirken gözü acık gider.
gelenler ise hayat ne kadar da guzel deyip huzur içinde can verirler.
yahut bir kadeh şampanya lütfen derler.
bu sözü kim mi söylemiş ismet inönü 1971 senesinde parti içinde cebellestiği ecevit ve arkadaşlarına söylemiştir.
gerçi kendi bilmiyorum belki ama belki o mertebeye hayatının son 6 ayında ulaşmıstır.
siz hayatınızda ben burdayım diye götünüzü yırtarken alaycı ve buruk bir gülümseme ile bir köşeden siz bakan birini gördügünüz vakit anlayin ki sizin için istikbal olan seyler onun için coktan mazi olmuştur.
