Sizin hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü kör oldum
Yıkadılar aldılar götürdüler
Babamdan ummazdım bunu kör oldum
Siz hiç hamama gittiniz mi?
Ben gittim lambanın biri söndü
Gözümün biri söndü kör oldum
Tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak
Söylelemesine maviydi kör oldum
Taşlara gelince hamam taşlarına
Taşlar pırıl pırıldı ayna gibiydi
Taşlarda yüzümün yarısını gördüm
Bir şey gibiydi bir şey gibi kötü
Yüzümden ummazdım bunu kör oldum
Siz hiç sabunluyken ağladınız mı?
Evet öldü. Henüz beş yaşındaydım ve anasınıfına gidiyordum. Arkadaşlarım ve kuzenim resmen nispet yapar gibi kardeşlerini anlatıyorlardı bana. Kıskanıyordum çok çünkü yalnızdım ben. Ama o sene kardeşimin olacağının haberini aldım ve yere göğe sığdıramadım herkese anlattım, bıkmadım. Cinsiyetinin öğrenileceğí gün okuldan geldiğimde annemín ağladığını gördüm ama anneannemler annemin yanına yaklaştırmıyorlardı. Beni doktorun karındaki şişliği yanlış anlamakla kandırdılar. Çocuktum kandım tabi, kanmak zorundaydım başka çarem yoktu. Annem beni bir süre sonra bir mezara getirmiş bunun kuşumun mezarının olduğunu söyleyip dua ettirmişti. Sonra büyüdüm ve herşeyi kafamda kurcaladım durdum . Anneme sordum ve anlattı. O zamanlar babamın, babaannemin ve dedemin kardeşimi istemediklerini, aldırmak için annemin üstüne gittiğini ve tehtít ettiğini bu yüzden de annemin stresten kardeşimi düşürdüğünü öğrendiğim o gün nefret ettim baba tarafımdan. Ve halen daha kardeşimin ellerin kollarının olgunlaştığı bir evrede, daha bebekken öldüğünü düşündükçe kafayı tırlatıyorum. Seni hiç kucağıma alamasamda seni seviyorum özlüyorum kardeşim...
