(bkz: insanı dinç tutar şeyler)
Beni seven biri olunca mayışıyorum gardımı alamıyorum sonra beni kullanıyor işi bitince de götüme tekmeyi basıyor, Sevmeyen biri varsa ona karşı gardımı alıyorum ilk fırsatta onun mnakoyuyorum ve bundan acayip mutlu oluyorum.
alıştığım şeydir. hangi ortama girsem beni adam yerine koyan olmaz hem gerçek hayatta hem sanalda. hiç doğru düzgün arkadaşım olmaz, bir arkadaş grubuyla takılsam hep o grupta en az sevilen kişi ben olurum. bir yere giderken hep bana en son haber gelir istiyorsan sen de bizimle gel derler ama gerçekten beni istedikleri için değil kibarlık olsun diye. insanlar genelde işi düştüğü zaman benimle konuşurlar. birisi benim yanıma geldiği zaman anlarım bana bir şey soracak yoksa benimle sohbet etmek için yanıma gelmiyor. bu yıllardır hep böyle değişmedi. bu dünyada yapayalnızım ve insanların gözünde etkisiz elemanım.
içinde bulunduğum durumdur. lafta sevenim çok fakat derdimi anlatabileceğim, yanında çekinmeden ağlayabileceğim, ağlasam gelip bana sarılıp teselli edecek tek bir kişi bile yok, tam tersi sevgimi sonuna kadar kullanan akbabalarla dolu etrafım, insanın bazen zoruna gidiyo "ulan ben bu kadar mı kötü biriyim ?" diye düşünüyorum bazen ama sonra diyorumki eğer ben bu kadar kötü olsaydım çevremdeki tüm akbabalar en ufak dertlerinde bana koşmazlardı, onlar ağladığında ben onlardan daha çok ağlamazdım, onlar mutlu olduğunda onlardan daha çok mutlu olmazdım ve eğer ben o kadar kötü biri olsaydım şu an bu yazıyı yazarken onlarla güldüğüm anları hatırlayıp "acaba yanlış mı düşünüyorum ?" demezdim. merak ediyorum ; bigün benide gerçekten seven, ağladığımda bana sarılan, mutlu olduğumda benimle mutlu olan bi arkadaşım ya da bir sevgilim olmayacak mı ? insan bazen bunların eksikliğini hissediyor, hele ki değersiz olduğunu her fırsatta hissettiği zamanlarda...
