Babama, yazmak bile istememe rağmen bir şey olması.
Düşünüyorum bazen.
Evet diyorum, senden önce gidecek eğer sen kendine dikkat eder ve bir şey yapmazsan.
Gözlerimin önünde can çekişmesini görmek istemiyorum.
Ellerimin titremesini istemiyorum birden, öyle bir anda.
Şahit oldum, yemin ederim ki berbattı. O kadar berbattı ki nefes alamıyor ev üzerime geliyor gibi hissediyordum. Üzerime geliyorlar, düşüncesi bile nefesimi kesmemi sağlıyor.
Bir gün var, O gün birlikte yapıp yediğimiz yemeği bile bir daha ölsem yemem mesela. Bir şey olmadı, evet. Ama bu o kadar zoruma gitti ki. O gün yaptığım hiçbir şeyi yapmamam gerekiyormuş gibi hissettim.
