Birgun bizde bu dunyadan gidecegiz bizi sadece inancimiz ahlakimiz ve Allaha yapmis oldugumuz kullugumuz terk etmeyecektir. Bu dunyada sahip oldugumuz ne varsa birgunde hepsini kaybedecegiz insan dusununce aslinda bu kadar egonun hirsin hicbir anlami olmadigini farkediyor.
Öyle bir kişi yok. Boşuna dememişler her insan bir parça vicdansizdir.
Bu hayata tek geldik ve tek terkedecegiz.
Ondan kendini bile terk edebiliyorken başkasına ne kalmış ki.
Anne babadır. Elin oğlundan yada kızından medet falan ummayın iki dediğini yapmayınca yada bişey istediği gibi olmayınca tepenize çıkıveriyolar. Seviyorum falan diyene de kanmayın. Hep aynı.
Böcüşler. Tam terk ettiğini sandığınız an önünüze çıkıverir, ödünüzü kopartır ve o an yalnız olmadığınızı ve asla olmayacağınızı anlarsınız. ( Küresel ısınma dolayısı ile de türlerinin giderek artacağı söyleniyor, dağlara taşlara.. )
anne baba'dır. terk eden anneler babalar da var diyebilirsiniz. onlar bir ebeveynin her zaman sahip olduğu merhamet duygusunu , psikolojik sorunlar yaşadığı için kullanamamıştır belli ki. kaybetmiş olabilir. siz ne kadar hata yaparsanız yapın , en akla gelmeyecek hataları yapsanız da anne baba ve özellikle anne tarafından af edilebiliyorsunuz.
herkesin sevdiceği olmuştur az çok. sevgilileri , kadim dostları dedikleri kişiler , kankaları , vs vs. herkes, onu çok sevmiş benimsemiş olabilir belki. ama ilk hatasında olmasa bile , ikinci hatasında , hadi üçüncü hatasında diyelim; mutlaka kırılır , kırılmakla kalmaz yüzünüze bakmaz , kapının önüne kor. kan çekmediği için merhamet duygusu da devreye girmez , yaşanmışlıklar silip atılabilir bir anda. sizde tasayı başka şeylerde aramakla kalırsınız.
ama anne baba, aile ve hatta kardeşi de katalım öyle değiller bence. ne kadar kötü olursanız olun , yine sarılacağınız onlardır.
