Gün yeni doğarken odanın balkonuna,
Sabahın ilk kahvesi doluyor yanaklarına.
Birkaç saat daha var sislerin çoğalmasına,
Bakir telaşlar için insanların uyanmasına.
Her Ankara sabahı gibi belki biraz üşüyorsun.
Ama olsun, eskiden beri üşümeyi seviyorsun.
Çöpleri karıştıran sokak kedileri gibi,
Kurcalıyorsun fark etmeden geçmişteki günleri.
Çocukluğun sessizce tırmanıyor kucağına,
Şöyle bir gülümsüyor kıvırcık saçlarıyla.
Babanı andırıyor sanki, bu sessiz duruşuyla,
Ve ne kadar eksildiğini hatırlatıyor sana.
Ne kadar güzelmişsin,
hayat henüz çırılçıplak,
Hiçbir şey el değmemiş,
günler birer salıncak,
Seni unutmuyor büyüdüğün sokaklar,
Dokunuyor Ankara gözyaşına rüzgarıyla.
