şimdi başlığı görünce eminim çoğunuz; nee el sallayan mı var, manita mı yoğsa şeklinde kısa bir serzenişten sora sabırsızlık ile başlığa tıklayıp hayal kırıklığına uğrayacak.
bunun için üzgünüm ama konu çok farklı. neyse sadede gelelim.
sizinle bugün işten çıkıp toplu taşıma aracı ile evime giderken yaşadığım bir olayı paylaşacağım. amacım ise bahse konu bireylere dikkat çekmek olacak. evet, bugün çalıştığım iş yerinden mesaimi doldurup evime gitmek üzere bir toplu taşıma aracına bindim.
yolculuğum tam bitmek üzereyken araç duraklarda dur kalk yaparak ilerliyordu. evime çok yaklaşmıştım ve birden onu gördüm.
o kocaman gülümsemesi ile bizlere yani toplu taşımanın içindeki insancıklara el sallayan spastik engelli genç bir kardeşimiz.
belliki o eli öpülesi mübarek annesi oğlunu gezintiye çıkarmıştı ve tekerlekli sandalyesini arkadan biraz buruk bir şekilde itekliyordu.
bu kardeşimiz, aracın içindeki sıcaktan ve çalışmaktan şaftı dağılmış, bir an evvel kendini yuvasına atıp ılık bir duş alma hayali içerisinde yanıp tutuşan bizlere öylesine büyük bir sevinç ve mana ile el sallıyordu ki maalesef araçta bulunan kimse fark etmedi, ben hariç tabi. kafamı bir an için sola çevirmiştim ve bu kardeşimiz ile göz göze geldim. o bizlere kendini göstermeye çalışırkenki çırpınışlarını gördüm. kendisini farkeden birisi olduğu için gülümsemesi iki kat artmıştı ve yavaş yavaş geride kaldı.
kaldı ama benimde bir yanım geride kalmıştı. ülkemizde onbin lerce engelli kardeşimiz vardı ve biz onları günlük hayatın karmaşasından, kaosundan farketmiyoruz bile. oysaki onlar sadece farkedilmek istiyorlar. o anda şunu düşündüm; engelli olan onlar mı yoksa onları farketmeyerek öylece yanlarından geçip giden bizler mi.?
