şimdikiler de her imkan var, insaniyet yok, hatır yok, sevecenlik yok, geçmişe baktığımız da bezden bir bebekle, bacaklarımızı tahriş eden lastik bir çizmey le, donlastiği ile saçımızın bağlandığı, bir dönemde, mutluyduk. ben şimdiki imkanları istemezdim. bu imkanlar insanları insandan uzaklaştıran imkanlar. ne kadar fazla o kadar uzak. ne kadar az o kadar yakındık.
dün tv de gördüğüm bir haberden sonra bir teyzenin açıklaması.
haberin özeti yapılan araştırmaya göre liseli çocukların %42 si okula delici ve kesici aletlerle geliyorlarmış. gençlerimizle röportaj yapiyorlar kızların kolunda faça.
soruyor muhabir; -neden faça attın koluna?
lakayit bir tavırla kız öğrenci -yaa arkadaşa uyduk...
diğerine soruyor; -neden kesici aletle okula geliyorsunuz?
erkek öğrenci cevap veriyor; -burası falan yer burda adamı sikerler gibisinden.
en son teyzeyle konuşuyor teyzeden gençlere gözlerimi yaşartan tokat gibi bir serzeniş geliyor.
-biz barakalarda okuduk çok kötüydü şartlar şimdiki gençlerin her imkanı var ama onlar okumak yerine savaşa geliyorlar.
