gözleri dolmuş ama taşamayan, içinde yüreğinde gün geçtikçe ağırlaşan yükü taşıyamayan bir insanın sorusudur. yalnız değildir ha, onlardan çok var, pardon bizden çok var. mutlu bir insana sorsan gülebilecekken o bir kırbaç gibi acıtan dertlerin, daha farkına varmadığı, unuttuğu yaşantıların sıkıntılarıyla yoğrulur her gün, bazen her gece uyutmaz olur onlar. ağlamak isterler bazen hani o çocukken dizi parçalayıp da hüngür hüngür ağlarken tüm mahalleyi balkonlara döken çocuk gibi bir nevi kız kardeşim gibi hani boğazın ağırdı şekilde... ağlayamazlar işte.
siz insanların dünyalarını bilir misiniz? onlar öyle fırtınalıdır ki, öyle deli. ama göremezsiniz, kimse küçük görünmek istemez. çare çoktur ya aslında... ne biliyim dalga geçecek arkadaşlar bence bir o kadar da yoktur.
ne de güzel demişler nevizade gecelerinde;
giden her sevgilinin ardından
hep biz olduk el sallayan
haykırsak duyarlar mı sesimizi?
hangi sevdadan galip çıktık ki?
ama sanmayın insanı sadece aşk yıpratır.
ben en son 2005 de ağladım. babama sen bir gün ölecek misin dediğim de?
