peki ya siz, hiç insan oldunuz mu ? çok samimi soruyorum bu ''siz'' in içerisine bende dahilim. ne kadar insan olabildik acaba yahut insan olmayı becerebildik mi ? bu ülkenin aslında bir bütün olduğunu, türk, kürt,laz,çerkez, tatar, boşnak hatta ve hatta nijeryanın bilmem neresinden gelir istanbul beyoğlunda saat satarak geçimini sağlayan siyahi arkadaşı da dahil edip bir bütün olduğumuzu, asla bölünmeyeceğimizi idrak edebildik mi? bu ülkenin ismi türkiye cumhuriyeti yahut osmanlı imparatorluğu oluş olmasının aslında aynı şeyler olduğunu, osmanlı' nın ecdadımız, mustafa kemal atatürk' ün ise atamız olduğunu hiç düşündük mü?
kurtuluş savaşında tüm yukarıda saydığım nijeryalı abi haricinde, cephede omuz omuza düşmanla çarpışmadık mı? dedimya biz unuttuk, insan olduğumuzu türküz, lazız, müslümanız, aleviyiz dedik insanlığımızı unuttuk. bir kere olsun şu kin ve nefretleri bırakıp kenara, insan olmayı denesekya. ayağımız alışssın en azından belki severiz öyle devam ederiz yoluuza. gerçekten soruyorum yüzlerce yahut binlerce rakamlar önemli değil bu topraklar üzerinde birlikte yaşıyoruz, özgürce, kardeşçe, insanca. dil,din,ırk,mehzep ayrımcılığını, yok laik, yok şakirt, yok alevi muhabbetlerini bi kenara bırakın ve şunu sorun kendinize bunca yıl ben, gerek kendi hayatım gerek ülkem adına ne ürettim ne yaptım ve ne kadar insan olmayı becerebildim.
ama yok, ben dahil hiçbirimiz beceremedik insan olmayı. hep birilerinin namus bekçiliğini yaptık, birilerinin ırkına, inancına, karısına kızına mana bulduk, gittik mehzepleri farklı diye linç etmeye kalktık ve buna insanlık dedik. klavye başında memleket kurtardık, sayfalar boyu tartışmalar yaptık küfürler ettik bunada özgürlükdedik. birimizde çıkıp demedi ya kardeşim, ben bu vatanı, osmanlısıyla, selçuklusuyla, göktürküyle, alevisi, sunnisi, şafisi, lazı, türkü, kürdü, çerkeziyle, başı kapalı, açığıyla insanca seviyorum demedik.
