hayatta hiç bir fanatizmi olmayan insanlara eziyetin alasını kat be kat yaşatan meydan savaşları. birileri uzaktan pek yumuşak görünen koltuklara oturabilmek uğruna kendinden daha küçüklerin omuzlarına basarak bir yerlere gelirken, omuzuna basılan biçareler savaşın tam orta yerinde, elinden daha dün sahip olduğu oyuncağı alınmış gibi eli böğründe kalıveriyor. durduk yerde anayasalar havada uçuşurken krizler kapıda kemer sıkma eylemine açık davetiye çıkartıyor. aslında insanlar sadece insanca yaşamak için savaş veriyor. biri koltuk savaşında, biri hakettiği şeyi, yaratılma sebebini elde edebilmek, rahat, huzurlu ve güvenli yaşamın kollarına atılabilme savaşları veriyor. bir yerde kan revan içinde kalmış rozetler, bir yanda ekmeğin yanında evine muz getirebilme savaşında olan onurlu insanlar. filler dans ediyor, olan çimenlere oluyor. çok yazık...
