emo gençliğinin ''benim isyanım siyahtı'' tribinden başka bir şey değil bu...
bir dönemler birçoğumuzda vardı bu gariplik. ben bana siyahtan başka hiçbir şeyin yakışacağını düşünmezdim. açık renklerden tiksinirdim. dinlediğim müziklerinde etkisiyle
''böğüüeeeü alayına isyaaan alayına siyaaah'' derdim.
geçen uzun zamandan sonra ankara* ya geldim. gittim kızılaya. karanfil, konur, sakarya, yüksel... heryerde manzara aynı. heryer kapkara. lan sinirim bozuldu. tüm o veletler ''farklı'' olucam derken hepsi birden ''aynı'' olmuş. kimse de bunun farkında değil. manzara çok çirkin gözüküyor bir kere. antipatiklik almış başını gitmiş.
siyahın cazibesi, samimiyeti ölmüş bir kere. en çok da buna üzüldüm.
yukarıda da belirttim; bir zamanlar bizde tırnak içinde ''velettik'' evet bize başka rengin yakışmayacağını düşünürdük. fakat bizim zamanımızda ortalık böyle kapkaranlık değildi. giyen az insan vardı. onlara da anında satanist damgası vurulurdu. bizde alayına isyan derdik o gazla...
velhasılı kelam ey veletler size başka renklerde yakışır. anlamsız triplere girmeyin. sürünün yolundan hiçbir zaman gitmeyin. giyin bakalım mavi, bordo, füme... ortamların kralı olmazsanız gelin burada yüzüme tükürün. ama atraksiyon yapacağım derken pembe falan giymeyin. hadi bakalım gene gidicem kızılaya görüşürüz.
