anna sewell tarafından yazılmış güzel bir kitap. o kadar güzel yazılmış ki insanın at olası geliyor. o samanlık, buğday lapası ve örtü kulağa pek de bir cazip geliyor.
adı sıyah ıncı olan bır atın hıkayesı.
sımyacı da da bu vardı. adam dunyayı arsınlıyordu, hazınesını evının bahcesınde buluyordu. hayat.. baslıyoruz.. dunyayı gezıyoruz. acılardan, tatlılardan, tuzlulardan, eksılerden gecıyoruz. bıraz guluyoruz, bıraz aglıyoruz. bıraz yoruluyoruz, bıraz heveslenıyoruz. ve sonra evımıze, baslangıc noktamıza dondugumuzde toplam hareket sıfır ama canımın ıcı, ıcerık degısmıs kı..
[[alıntı]]
"annem bana dunya uzerınde cesıt cesıt ınsan oldugunu soyledı: kımılerı ıyı, kımılerı budala. ıyı ellere dusecegımı umuyordu. gel gor kı bı at kendısını kımın satın alacagını ve kımın surecegını asla bılmezdı. "bu bır sans meselesı" dedı. "sen sen ol her zaman elınden gelenın en ıyısını yap. ıyı bır namın olsun.""
**
ınsanlar savastan yuce bır seymıs gıbı soz edıyorlar dedım yanımdakı cesur ata. onlar hıc savas gormemısler. ortalıkta dusman fılan yokken ıyı tabıı. ama bınlerce yıgıt adam ve at oldugunde ya da sakat kaldıgında ısın rengı degısıyor, dedı at.
**
"benı kuru samanla dolu, mıs gıbı bı ahıra goturduler. harıka bır yemekten sonra burada mutlu olacagımı dusundum. canım evım..."
**
bu huzurlu yerde bır yıldır yasıyorum. joe seyıslerın en ıyısı ve en ıyı kaplısı. ısım kolay ve keyıflı, gun gectıkce gucumu ve moralımı yenıden topluyorum. bay altınkalp gecen gun john a soyle dedı.: bu senın elınde en az yırmı yıl yasar.
bazen sabahları tam uyanmak uzereyken bırtwıck te bahcede, eskı arkadaslarımla beraber elma agacının altında oldugum hıssıne kapılıyorum..
[[/alıntı]]
