farkında olmadan, alayımızın içinde bulundugu durum.
sosyal medya bu durumun en etkili silahı.
televizyon programları, facebook, twitter vs vs. daha bir cok sosyal ağ, insanı sisteme köle etmekte yeterlidir. bu bile bir başlangıçtır insan için. kişi bunlar sayesinde köle gibi yaşar.
0.facebook.com cıktı gördünüz. facebook kullanıcısı olup, uzak bir yere gittiginde telefonu eline alıpta su siteye girmeyen tek bir insan var mıdır acaba ülkemizde?
tabi bunu bedavacılıkla da bagdaştırmak lazım. sonucta nerede beleş oraya yerleş mantıgına sahibiz biz.
keza televizyon kanalları. reklamlar, birbirinden sacma yemek, kıyafet programları. insanı markalaştıran, yapma zorunlulugunda hissettiren seylerdir bunlar. bunlara takılıpta sistemin iyice kölesi durumuna gelmek kaçınızmaz.
bir sistemin kölesi olmayı reddeden bir insan bir başka sistemin kölesidir. dünya tüm insanlığı boşlukta bir uçurum dibine getirip bu şekilde bıraktı. elbette köleliği reddetmek lazım ancak bir kişilik ve kimlik kazandıktan sonra bu sistemin çarkları arasına girmemek de pek mümkün değil.
ne yazık ki, sisteme karşı çıkanların bile içinde bulunduğu durumdur.
bu sistem şartlarında okuduğun, çalıştığın, yaşadığın sürece sen sistemin kölesisin demektir.
ne yazık ki..
ya noolacağdı? çalışma, evde osbir çek sana gıda ve her türlü ihtiyacın bir kanepe tarafından sağlanacak emin ol.
edit: yada masa başı, internet kullanmalı, nordik bir sekreter ( saksoyu harika beceren.) bulunan, akşama kadar hiç bir iş yapmayacağın bir iş verilir sana. okuma okul, sistemden çık. bunlar olur emin ol.
izmirde borsacılık yaparken mafya geldi büro mü yaktı evet arkadaşlar geldi ve yaktı sonra başka bir muhite taşındım ama orada da peşimi bırakmadılar bu sefer kurşunlandı bürom ,emniyet hala failleri bulamadı işin komik yanı, bunun üzerine işi bıraktım memlekete döndüm bir bankada iyi bir maaşla çalşıyorum ama bankada çalşmak iste başlıktakinin tam adı : sistemin kölesi olmak , ulan izmir senin yüzünden hepsi.
türkiye'de orta ve ortanın altı ailenin çocuğu olup test sistemin altında kafanın ezbere alıştırılmasıdır. hani benim hayallerim, yaratıcılığım, sanatım, sporum. kayboldu gitti şıkların arasında. hayatı erteleye erteleye geçen onca sınav sonucunda alınan üç kuruş maaş. (o da şanslıysa, bugünlerde o yılları çöpe atıp işsizlikten amele olanlar daha bir zorda.) 12-14 saate sevdiklerinden uzaklaşmak tam benim hayatım derken kapitalizmin çarklarına geri kalan yıllarını kurban vermektir. hep birileri doysun diye. hedef ekmek parası uğruna susturulmuş toplum.
diyeceksiniz ki parası olan daha mı özgür. yok değil. tüketim çılgınlığının kıskacında. mango'dan zara'dan giyinmeyeni adam yerine koymuyorlar. pazardakinin aynısı gömleği marka diye millete bir maaşa kakalıyorlar. insanlar o kadar uyuşturulmuş ki alıyorlar. çulla çaputla kimliğini tanımlıyorlar. eğitimsiz, hedefsiz, heyecansız içi boş çünkü. kendini böyle ifade ediyor. zavallı ve acınacak haldeler. hadi onların harcayacak parası var ya asgari ücretle çalışıp maaşının iki katı telefona para verenlere ne demeli?
--spoiler--
Kızın tekine "benimle aynı evde kalmak ister misin?" dedim, ne saçmalıyon dedi.. koyun ya. bildiğin koyun. sistemin kölesi olmuş.
--spoiler--
ağustos böceğinin hikayesini bilmeyip, karınca gibi olmak gerektiğini düşünmektir. ağustos böceği ömrünün kalan 4 haftasında da mı çalışsın bre kolonisini yediğim. o 4 haftada da aradığı tek şey dişi zaten.
karınca gibi olmayın, ortasını bulmak en iyisi.
