bu önemli zira bu yaşıma geldim. yakında kıçımın kılları kadayıflaşacak. hala daha üstte yazdığım cümleyi kanıksamanın, felsefe yapmanın önemini atlıyorum.
en son ayağı parçaladık işte ameliyat falan bir sürü uğraş...
geriye dönüp bakıyorum vücudumdaki tüm yara izleri hep öfke patlamalarından olmuş.
kaldı ki çok sakin bi adamımdır ben. sittaslow kavramında yaşarım hayatı. çok zor sinirlenirim. empati yaparım insanları kırmamaya çalışırım lakin buna rağmen ben kendime bunları yapıyorum düşün artık.
sakin olmak lazım. sinirlenince ortamdan uzaklaşıp sakin olmak lazım. en son bugün işle ilgili bir durumda şirketten bir arkadaşa acayip sinirlendim. öyle böyle değil. öfkem öyle şiddetliydi ki boynunu kırdığımı ön gördüm bi an. sonra durdum... sen bu değilsin dedim. çıktım odadan. merdivenlerden indim dışarı çıktım. duvara dayadım sırtımı ve bir sigara yaktım. ve söz verdim kendi kendime. o da ölüp gidecek. ben de ölüp gidicem. boşa sinirlenme. laflarınla veriyorsun zaten cevabını. sinir sonrası fiziksel şiddet ayağını parçaladı, belki onun da yüzünü parçalayacaktı...
sinirlendiğim anda kalp kırma potansiyelim çok yükseliyor. genelde değer verdiğim insanlar hata yapınca sinirlenirim ama normal zamanda sinirimi kontrol altına alabiliyorum ama çığır aştığım durumlarda oluyor.
not: sinirimin geçmesi için beni sinirleten insanın benden uzaklaşması ve bir kaç gün gözüme gözükmemesi yeterli.
