bir türlü kurtulamadığım durumdur. tartışmalarda normalde kendimi çok güzel savunabilecekken ve karşımdakini alt edebilecekken zaten gelmek için bahane arayan o damlalar süzülür, kendimi savunamam, karşımdakine "bak ben ne kadar acizim"mesajı verilir. büyük ihtimal kendimi ifade etmenin yolunu ağlama olarak benimsemişim. bu lanet durumdan kurtulmanın bir yolu yok mudur?
En nefret ettiğim durum. Çünkü bu olurken genellikle yalnız olmazsınız ve aciz gibi görünürsünüz. Halbu ki sebep olanın ağzını yüzünü dağıtacak kapasiteye sahip olup bazı nedenlerle kendinizi sıkar ve bu hale gelirsiniz. Benim sıkça yaşadığım durum ki bence erkeklerde bu olmaz. Erkekler düşünmezler dalarlar.
Edit; geçenler de yaşadığım durum aklima geldi şimdi. Kendimi o kadar sıktım ki en son icten yanağımi ısırıp kanattim. Ama ise yaramadı bunun yerine ağla gitsin dedim ki tabi ki oyle oldu. Boyle birşeye rastlarsanız bence oradan uzaklasin ki kişi rahatça ağlayıp yatışsın.
Haksızlığa uğradığınızda ve yaptıklarınızın yok hükmünde değerlendirildiğini gördüğünüzde olur bu durum. Siz de kırıcı olursunuz o anda mutlaka ama sonrasında yuh be bu kadar da olmaz demek yerine geçen yaşlar süzülür işte, engel olamazsınız.
Eziklikle değil duygusal olmakla alakalı bi durum.
zayıflık alameti olarak görülmemesi gereken davranış. küfür edemeyen, karşıdakinin kalbini kırarak,bağırarak rahatlama imkanı olmayanlar için gayet normal bir durum.
ağlıyorum, bağırıyorum bir şeyleri kırıp dökme isteği geliyor ama sonra etrafı toplayanın yine ben olacağımı hatırlayıp yastık fırlatmakla yetiniyorum...
En nefret ettiğim özelliğim bugun yine sert şekilde yaşadım. Cocuk gibi hemen ağlıyorum gibi oluyor o yuzden her seferinde birde kendimi izah etmek zorunda kalıyorum. Çünkü insanların yanında ağlamayı sevmem ama bu durdurulur bir durum degil.
Yapmaktan nefret ettiğim ama her seferinde yaptığımdır. Bir türlü tutamıyorum kendimi o an ağzımdan ateşler saçarak kavga etmek kendimi savunmak istiyorum ama onun yerine salak gibi ağlıyorum.
