Şuan içinde olduğum durum kafayı yicem valla kafayı yicem.
iki yıldır ablamla tek yaşamdıgımız hatta genelde benim tek olduğum evde tanımadığım iki kız var.kapıyı calıyorsun; aa o da ne iki kişi bilmem kimin kiminin uzaktan akrabasıymış, bu şehirde kalacak yerleri yokmuş vs. Tek sıkıntı benim onları ilk defa görmem. işin can sıkıcı kısmı bu kızların hiçbir işi olmadan burda kalışları kalmaları için tek bi neden bile yok gündüz uyuyor akşam cıkıp dolaşıyorlar.iyi niyet bu kadar suistimal edilmez yahu.
Bi de komşum, yengem olur kendileri, ben evde yokken de gelip evde oturuyor hem de o kızlarla, kendisi de kızları tanımıyor. o da farklı bi cins yemin ederim.kapıyı bi calıyorsun kendi evinde yabancılar..
Valla ben insan görmek istemiyorum, kimse olmadan dışarı cıkmadan yaşamak istiyorum.
Sinirden kapattım kendimi odaya tanımadıgım mısafırlerim, yengem ve iki cocugu sessiz sessiz, birbirleriyle konuşmadan mutfakta oturuyorlar. bu kızların bi ay burda kalacaklarını söylemiş miydim?
ilk kez bugün iftara yarım saat kala sinir krizi geçirdim sayılabilir, resmen kahve aşerdim sinirden oturup ağladım evdekiler ben ağladıkça kahkahalara boğuldu onlar güldükce ben daha çok ağladım.. ama böyle kendimi parçalamak istedim sinirden. o kahveyi içememek mahvetti beni sözlük..
fenerbahçe 2-1 kazanınca kaçırdığı pozisyonlardan, galatasaray 5-1 kazanınca kalesinde gördüğü tehlikelerden bahsedilmesi, futbolda adalet aramak için yola çıkan savaşçıların kendi takımlarına ceza sahası dışında verilen penaltıyı sorgulamaması. bunlar canımı çok sıkıyor.
