son dönem amerikan sinemasının durağanlaşmasıyla biraz da izleyicinin gereksiz şiddetten, patlayan bombalardan kaçıp yaşama daha çok tutunması furyası. sinema, her dönem kendi özellikleriyle belirli olguları furyalaştırmıştır. yakın dönem yönetmenleri sıradan hayatları bir yerde birleştirme olayına fazlaca girdiler. olağan hayat kesitleri doğal olarak izleyiciyi sıkmıyor filmin içine çekiyor. ve ütopik sayılabilecek kahramanlardan, konulardan öte senin, onun ve o tanıdığın dostun hayat hikayesi bir bakıyorsun film olmuş. özellikle bu bazen amatör oyuncularla da haddinden iyi kotarılıyor. olduğu gibi yaşam serüvenleri hayatın akışıyla örtüşüyor. ve sürekli ilgi çekiyor. belki de yılların gürültüsünden, karmaşasından, hızlılığından öç alınıyordur kimbilir. bu furya 2000'lerden sonra tam gaz devam etmekte ve bağımsız sinema içinde özel yapıtlar ortaya çıkıvermekte!
sonuçta, sıradan/ yapmacıksız hayat kareleri yaşanmışlık sunuyor ve keyif veriyor. ardı ardına benzerleri yapılsa da konunun özünün yaşamın ta kendisi oluvermesi birçok filmi kafadan galip başlatıyor. peşisıra diğerleri gelse de...
