dünyanın en saçma eylemlerinden biri olarak görmeme rağmen, evimdeki 106 ekran 3d lcd televizyonum ve dolby sinema sistemime ara verip sinemaya gittiğimde kendimi tutamayıp yaptığım eylem.
gora filminin gösterildiği ilk gün filmin sonlarına doğru cem yılmaz havalanıp o malum hareketi yaptıktan sonra sinema salonunun alkış sesinden yıkıldığı andır.
iyi filmlerde; filmin sonunda, emeği geçen herkesi onurlandırmak amacıyla yapılan eylemdir. Özellikle film festivallerinde daha çok rastlanır ve gelenek halini almıştır.
hayatımda bu eyleme şahit olduğum tek film "deli yürek - bumerang cehennemi" filmiydi. son sahnede bazukayla yusuf hoca yanlış hatırlamıyorsam bi jipi havaya uçurmuştu. işte o an salon yıkıldı, alkış kıyamet. haydarinnaa riina rinanaayy sesleriyle alkış birleşince inanın neye uğradığımı şaşırdığımı hatırlıyorum. hiç tepki veremedim, alkışlayamadım da...
çocukluğumdan beri tiyatro sever bir insan olarak dayanamadığım durumdur, zira canlı olmayan bir performansı oyuncuların duyması imkanlılık ölçüsünde namümkündür. *
Nasıl espri sırasında gülüyorsak, acıklı sahnede ağlıyorsak gerektiği yerde de alkışlamak gayet doğaldır. Gaza gelip "yürü bee helal olsun" nidaları da atılabilir.
