şimdilerde ne sinek arabaları vardır, ne de layıkıyla yaşanan çocukluklar. Masa başında birkaç karakter üzerinde tepişen çocukların büyümesine seyirci olup, bir de utanmadan o tepişmeye eşlik eden bizler dışında tutunacak hiçbir değerimiz de kalmamıştır. Önce kendimizi sevmeyi unutmuşuzdur. Sonra da kendimizi gören ve bize yansıtan başkalarını... tüm bunları bile bile hep de sorumluyu ısrarla başkalarında ararız. Pamuk şekerleri de aynı değildir, iğrençleştirilen pamuk prenses masalları da.
Biz ısrarla yaşamaya çalışırız işte çocukluğumuzu; çocukluğu rezil rüsva çocuklarımızla birlikte.
geçmişe özlem duyan kişi söylemidir. işin acı yanı yetişkin olarak sinek arabalarının arkasında koşarak geçmişi yad etmek istese bile aynı tadı alamaz insan çünkü dumansız oldu o güzelim beyaz duman salan arabalar..
ah ne güzeldi o günler. Gece yarısına kadar saklambaç , istop , seksek oynardık. Sinek arabasını kovalar. "sinekler kaçın benden" derdik. Eve geldiğimizde üstümüz başımız pislenmiş terlemiş bir halde olurduk. Eski olan herşey güzeldi.
