bi çeşit ödüllendirme yöntemi. en azından babanın bu eylemi icra ederkenki düşüncesi böyle..
belki de sadece bizim pedere mahsus bi durumdur, bilemiyorum. ama genel bi durum gibi geliyor bana. zira önemli bi sınav sonrası gittiğimiz her mekanda, baba- oğul ya da baba- kız çok görüyorum..
aslında, sınavdan çıkınca babayla kurulan diyaloğun olumlu olup olmaması ile alakalı bi durum bu. misal aranızda;
+ nasıldı oğlum sınav?
- ouv beklediğimden kolaydı baba.. yaptım çoğunu.
+ güzeldi diyosun yani!
- evet baba güzel geçti.
+ oh oh inşallah olur bi şeyler. bak ne diycem yemeği dışarda yiyip eve öyle gidelim. var mı işin?
- yok baba ne işim olcak.
+ hadi gidelim o zaman..
...
tarzı bi konuşma geçmişse (ki bizim konuşmalar hep böyle geçerdi nedense), yemeğe gitmek garantidir. kaçarı yok yani.. mutlaka götürür bi yerlere. aksi bi diyalog halinde kuvvetle muhtemel evin yolu tutulur.
mrvzu bahis yemek esnasındaki diyaloglar ise genelde sınavla alakalıdır. matematik nasıldı? türkçe zor muydu?, şunu ne yaptın? nerde zorlandın? vs. vs. tarzı sorular sorar baba, sen de yanıtlarsın.. cevaplar olumluysa, sveindirik olur baba. güler felam.. neşelenir yani.. "oğlum", "aslanım", "koçum benim" gibi laflar havada uçuşur..
buraya kadar güzel.. sorun yok.. lakin sınav sonucu geldikten sonra, o belgede yazanlarla sınavdan sonra gittiğin yemekte anlattığın şeyler arasında büyük fark varsa yandığının resmidir.. zira "koçum benim", "aslanım" gibi sıfatlar kullanan sevecen babanın, nasıl "sülaleni skiim senin, bu nasıl matematik neti lan?", "eşşoleşşek hiç çalışmamış zaar!" diyen bi canavara dönüştüğüne şahit olursun an be an.. zordur o psikolojinin altından kalkmak.
ki bu tür şeyler 1- 2 defa yaşandıktan sonra peder bırak yemeğe götürmeyi, sınava bile gelmemeye başlar artık. öyle ki yıllardır her sınav sonrası simite talim ederim ben.. içlenirim gizli gizli..
