tiffany: listen, i haven't dated since before my marriage so i don't really remember how this works.
pat: how what works?
tiffany: i saw the way you were looking at me, pat. you felt it, i felt it, don't lie. we're not liars like they are. i live in the addition around back, which is completely separate from my parents' house, so there's no chance of them walking in on us. i hate the fact that you wore a football jersey to dinner because i hate football, but you can fuck me if you turn the lights off, okay?
izlemeye değer, eğlenceli bir film. bradley cooper hangover serisi ve unlimited'da kazandığı hayranlığı sonuna kadar hakettiğini bir kez daha kanıtlamış. Fakat robert de niro'nun oynadığı hangi filmde, hangi oyuncu kendisini geride bırakabilir ki?
oscarlı diye izledik ama hayalleri boşa çıkarttı bu film, sıktıkça sıktı izlerken herkesin çok rahat tahmin edebildiği klasik bir amerikan mutlu sonuyla bitti, peki arkadaş ikili iddiayı kazanamasalardı ne olacaktı iki delinin aşkı hikaye olacaktı büyük ihtimalle, ayrıca nikki nikki diye kafayı yiyen eleman ın nikkisi de film boyunca görünmedi nerdeyse ki gördüğümüzde de tiffany nin yanında bir hiç olduğunu gördük, ayrıca bu kadın bu adamı aldatmıyor mu niye seviyorsa bu kadını hala anlamak zor allahtan filmin sonunda hatasından dönüyor bizim deli, oscar almış diye çok fazla şey bekleyerek izlemeyin tatmin olmazsınız, hani haftasonu eğlencesine izlenecek bir film ama komedi yok denecek kadar az, oscar ı ise kesinlikle hak etmiyor, sadece fikir ilginç iki delinin aşkı.
bradley cooper ın başarı hikayelerine konu olacak bir karakteri canlandırdığı filmdir. ayrıca filmde en sevdiğim siyahi oyuncu olan chris tucker ın uzun bir aradan sonra küçük bir rol de olsa oynaması beni mutlu etmiştir.
bombok bir film. oscar muhabbetleri de geçmiş ama böylesine saçma bir filme oscar verilebiliyorsa recep ivedik'e osroad veya ochelicopter falan verilmesi lazım. film bitene kadar pat'in şizofreni olduğunu ve ailesi de dahil etrafındaki herkesin onun için çalışıyor olduğunu düşünmüştüm. aslında böyle düşünmem için bir kaç sebep olsa da film ilerledikçe öyle olmadığını anladım ama anlamamazlıktan gelmeye çalıştım herhalde. çünkü karısı tarafından aldatılmış, bu sebeple de hafiften kafayı oynatmış birinin bunlara rağmen onu kazanmak için uğraşması ve yakınlarının da buna saygı duyması şu an için geçtim abd'yi, dünyanın hatta güneş'in bile kaldıramayacağı bir genişlik. bununla birlikte filmde buna benzer bir kaç hatta sıkılmaz da biraz zorlarsam belki bir kaç tane bir kaç saçmalık sayabilirim.
böyle bir kadroyla da bu kadar sikik bir film üretebilmek için baya bir uğraşmak lazım bence. eğer oscar verilecekse de bu çaba için verilecektir muhtemelen.
bireysel oyunculuk performansları için izlenmesi gereken film. ağır başlıyor ama arap atı misali sonlara doğru toparlıyor.
bradley cooper ve jennifer lawrence tam anlamı ile kusursuzlar. de niro ve chris tucker ı görebilmek de çok değerli.
ben şahsen kişisel olarak da hem adamın karısına hem de babasının bahise takıntısında kendimi gördüm. bu yüzden çok hoşuma gitti sanırım.
Klişe olmayıp anlatacaklarını en basit ve en sade dille anlatmıştır. Dikkat edin Pat karakterinin annesiyle, babasıyla, çevresiyle yaşadıkları şeyler her insanın hayatında yaşayabileceği tarzdan. Bu filmi klişe olmaya sürükleyen final kısmıdır ki beni de hayal kırıklığına uğratmıştır. Dün gece filmi izlerken geç olmuştu kapat yarın izlersin dedim kendi kendime. Sonra boşver izlemeye devam et dedim ve sıcacık bir filmle karşılaştım.
Bipolar bozukluğu bulunan bir adamın yaşadıkları fazla derine inmeden anlatılmış. Yani bizde çevredekiler gibi izliyoruz olayları karakterin bakış açısıyla değil. Bir diğer duygu durum bozukluğu sergileyen Tiffany karakteriyle tanışıyoruz tesadüfi bir şekilde. Mektup olayının tahmin edilebilirliğini de aslında basit olmasından dolayı beğenmedim. Jennifer Lawrence'ın oyunculuğu herşeyin üstesinden geliyor aslında. Karakterine de tam anlamıyla hakim olmuş durumda. Bradley Cooper'ı sevmeme rağmen bu filmde beğenmedim. Fazla basit oyunculuğu gözüme çok battı neden bilmiyorum.
Yapılan klişe yorumlarına bir iki yer dışında pek katılmıyorum. Lakin Hollywood'un alışılmışlığından sıyrılan filmlerden bir tanesi nazarımda.. Fakat öyle aman aman birşeyi yok onu da kabullenmek gerekir. Filmin son kısmı eğer şöyle olsaydı hayal kırıklığı yaşamazdım;
Tiffany ağlayarak kaldırımlardan koştuktan sonra arkasından Pat koşarak geliyor. Biliyoruz ki Tiffany'nin eşine araba çarpıyor ve ölüyor ona iç çamaşırı alışverişinden dönerken bir umutsuzluk yaşayarak. işte bundan sonra Tiffany'e araba çarpıp hayatını kaybetseydi ve Pat ona orada o mektubu vermeseydi de Tiffany'nin cenazesinde onun mezarında yalnız kaldığında ceketinin cebinden çıkarıp okusaydı içinden. Sesli olarak değil tabii ki biz neyi yazdığının farkında olmadan. Ondan sonra mezarın üzerine mektubu bıraktıktan sonra gitseydi kamera mektuba zoom yapsaydı ve biz yazanları okusaydık. Böylece zaman kavramının, biraz daha erken davranmanın önemi vurgulansaydı daha iyi olmaz mıydı? Sonrasında bundan ders çıkaran Pat bipolar bozukluğunu atlatıp hayatına devam etseydi.
Açıkçası böyle bir son daha iyi gözüküyor gözüme. Öpüşmeleri falan fazla klişe yahu!
herşeyiyle çok başarılı bi filmdir. tiffany e aşık oldum sanırım. keşke böyle hatunlar sadece filmlerde olmasa. koşmayı da seviyorum her gün koşardık beraber.
sevgiliyle izlenmesi gereken filmdir. mısırları patlatıcaksın, ya o snei ndizine o sen onun dizine yatacaksın ışığı kapatıp izleyeceksin filmi. kah gülüp kah ağlayacaksın, arada ''sen bana hiç böyle yapmadın'' diyeceksin.
duygusal birşeyler hissetiğiniz birini bu filme götürün mutlaka. eğer o da bişiler hissediyorsa filmden sonra gaza gelip aşkını ilan edeiblir.
sıradan bir film. vasat oyunculuk da eklenince çekilmez oldu.
konu itibariyle yakınlık arzeden as good as it getsin yanında sönük kalmaktadır. ayrıca jennifer kızımızın bu oyunlukla oscar alması komik.
pat, sonu mutsuz biten hemingway'in kitabını camdan fırlatıyor ya oraya bittim..
demek istediğim bunalımdaysanız bu filmi izleyin.. sonunda içinizi mutluluk kaplar..
yok bunalımdayken hemingway, jack london okuyacağım derseniz sonunda tabancayı kafanıza dayamak isterken bulursunuz kendinizi, tecrübe edildi benden söylemesi.
beğendiğim samimi bir film. tekrar izleyesim geliyor bu aralar nedense. jennifer lawrence'ın en beğendiğim imajının bu filmde olmasının etkili olduğunu düşünüyorum.
2 sene önce okuduğum matthew quick romanı. Ana karakteri pat gerçekten çok sempatik gelmişti ve kitabın bitmemesini isteyerek ama bir yandanda sonunu merak ederek çok hızlı bir şekilde bitirmiştim. Bugünlerde tekrar okuyasım geldi nedense.
Filmine gelirsek, kitabı okuduğum için beklentim daha yüksekti haliyle ancak yinede çok kötü değildi. Beğendim ve izlenmesini tavsiye ederim.
Tabi ki önceliğiniz kitap olsun. Kitabını okumadan izlemeyin bence. Her ikiside yüzünüzde tebessüm oluşturacak eserler.
karakterlerinin tamamına yakınında psikolojik sıkıntılar olan, ama bunu izleyiciye keyifli bir şekilde aktaran, tahmin edilebilir finali ile duyguyu tavan yaptırmayan ama ana karakterlerin gerçekçi tavırlarını tebessüm ve şaşkınlıkla izleyeceğiniz bir film.
Jennifer Lawrance böyle devam ederse, Hollywood onu yeni Meryl Streep olarak değerlendirip devamlı oscar/oscaradaylığı verir. işinin hakkını da veriyor. Her ne kadar nasıl ünlü olduğunu bilsek de, ününü yükseklerde devam ettirmek daha zordur, bunu başarıyor. Mother!(2017) filmiyle Oscar alacağına inanıyorum. *
Bradley, fiziksel olarak rolüne çok yakışmış. Sonlara doğru mektup sahnesindeki tavırları biraz yapay olsada genel olarak iyiydi.
DeNiro, Jackie, Chris filmi zenginleştiren isimler. Onları görmek ayrıca mutlu etti.
--spoiler--
filmdeki saçmalık, Pat' (Bradley) karısını banyoda adamın biri ile yakalıyor, adamı öldüresiye dövüyor, hastaneye yatıyor, hastaneden çıktıktan sonra Pat, karısı ile arası düzelsin diye herşeyi yapmaya göze alıyor. Tamam hastalıklı karakterler var da bu kadar değil amk. ve de bu hasta karakter, kocası öldü diye herkesle yatan Tiffany'e (Jennifer) slut diyebilecek kadar da aklı yerinde. bu paradokstan dolayı puan kırılır.
--spoiler--
izlediğim en güzel filmlerden.
keşke bunu seninle izleseydik. 2 hasta insan birbirini ne kadar sevebilir dimi.
ağlamıyorum gözüme jannifer lawrence kaçtı
jannifer lawrence ve bradley cooper'ın başrolleri üstlendiği bir film. Jannifer bu film sayesinde oscar kazanmış. Kendi görüşlerim ilk 1.5 saat sıkıntı içinde izledim, sonrasında hiç beklemediğim bir an gerçekleşti ve filmin sonunda kendimi alkışlarken buldum. Bir kez daha umut ve farkındalığın ne kadar önemli olduğunu hissettim. Kesinlikle olmasa bile ölmeden izleyebileceğiniz filmler arasına girmeli.
